Weelde-drang

[p. 21]

II.

Carla bedacht dat, als Meta weer begon over de kostschool, zij maar ineens zou zeggen dat zij er niet heen zou gaan. Hoe zij 't zou inkleeden en of ze bekennen zou dat haar ouders 't niet betalen konden wist ze nog niet; in ieder geval was 't beter om er haar vriendin op voor te bereiden, dan kon ze met haar overleggen wat ze doen zou na de groote vacantie, want op school wilde zij niet langer blijven, als Meta weg was.

Zij voelde altijd iets behagelijks als zij aan 't groote, deftige huis der familie de Bie aanschelde. 't Stond toch wel voornaam dat je met zulke rijke menschen omging en vriendin was met de dochter.

‘De jongejuffrouw thuis?’ vroeg ze.

‘Ik weet niet, ik zal es vragen.’ Wat mankeerde die brutale meid om haar in de gang te laten staan?

De deur van de zijkamer ging open en Meta's vader vertoonde zich.

‘A hà, 't vriendinnetje van mijn dochter,’ zei hij heel vriendelijk. ‘Kom binnen juffertje, 't is veel te tochtig in de gang.’

Carla gehoorzaamde, maar een beetje schoorvoetend. De enkele keeren dat zij den heer de Bie had gezien was hij altijd uiterst beleefd en aardig geweest, maar, al had zij wel eerbied voor zijn voornaamheid, zij was niet erg met hem op haar gemak. Mevrouw, o, dat was een snoes, maar meneer... hij kon zoo weeïg lief doen, eigenlijk griezelde ze een beetje van hem en vond ze hem een engert. Ze kreeg altijd een gevoel van tegenzin als hij haar met zijn lichte, scherpe oogen zoo doordringend aanzag. Hij was nog geen vijftig, maar Carla vond hem heel oud met dat weinige blonde haar, dat, hoe zorgvuldig ook over zijn hoofd geplakt, zijn kaalheid niet bedekken kon, met dat bleeke, fletsche gezicht en de lange, roodblonde knevels, waar zijn handen altijd mee bezig waren.

[p. 22]

‘Ga zitten juffrouw,’ en hij drong haar vriendelijk in een grooten stoel. ‘Wel, wel en komt u weer eens bij Meta? Dat is lief.’

‘Zegt u toch Carla meneer,’ zei het meisje verlegen.

't Was toch te gek dat de vader van haar beste vriendin haar niet bij haar naam noemde. ‘Juffrouw’ dat zei eigenlijk nog niemand.

‘Wel, als ik mag, heel graag,’ antwoordde hij, terwijl hij dicht bij haar ging staan en zich over haar stoel heen boog. ‘Weet je wel dat 't een heele eer is om tegen zoo'n mooi meisje Carla te mogen zeggen?’

Het kind kreeg een kleur en hoewel niet beschroomd wist ze toch niet wat ze zeggen moest. Ze keek op, toevallig juist in den spiegel tegenover haar, en zag haar eigen, blozend gezichtje en de bewonderende blik van zijn stekende oogen. Hij lachte.

‘Ja, ja, kijk maar gerust, mooier snoetje zal je nooit zien.’

Meteen kneep hij haar zacht in de wangen en streelde heel haar gezicht met zijn lange, witte handen. Hij had kilkoude, vochtige vingers en Carla voelde een rilling langs haar rug gaan. Zij was op 't punt boos te worden, toen ze bedacht dat 't niet erg was, zoo'n ouwe man en de vader van je vriendin. Maar toch trok ze zich terug.

‘Weet u niet of Meta thuis is?’

‘Ik geloof 't wel,’ nog even streek zijn hand langs de glinsterende krullen, toen bedwong hij zich.

‘Willen we haar samen gaan zoeken, Carla lief?’

‘O ja, graag.’ Meteen sprong ze van haar stoel en ging naar de deur, maar deze werd geopend en Meta verscheen, gevolgd door een dame.

‘Ben je hier Carla? De meid zei dat je in de gang was.’

‘'t Was niet beleefd om je vriendin op de mat te laten staan,’ zei meneer de Bie bedaard, ‘daarom verzocht ik haar zoolang binnen te komen.’

‘Ja natuurlijk, die domme Jans ook. Waarom ging je niet ineens naar boven?’

‘'t Doet er heusch niet toe,’ lachte Carla. Zij voelde zich gestreeld dat er zooveel verontschuldigingen gemaakt werden omdat de meid haar niet beleefd had behandeld.

‘Kom, ga je mee?’ Meta nam haar onder den arm en de meisjes verlieten de kamer.

[p. 23]

‘Een aardig kind, die kleine van Stavenvoorde,’ zei meneer de Bie onverschillig tot zijn vrouw.

Zij knikte. Zij was een lange, magere vrouw, niet mooi, maar met een vriendelijke uitdrukking in de oogen. ‘Wat zijn 't eigenlijk voor menschen?’

‘Ik weet 't niet. Misschien is 't beter dat we er eens naar informeeren.

‘'t Doet er niets toe. Zoo'n mooi, lief kind zie ik graag in huis, ik wou dat Meta meer zulke vriendinnetjes had.’

‘Dat begrijp ik,’ zei mevrouw.

‘Ik bedoel er niets kwaads mee, dood onschuldig hoor,’ en meneer de Bie lachte.

‘Natuurlijk,’ beaamde mevrouw. Zij keek hem even aan, de vriendelijke uitdrukking was weg uit haar gezicht, de mondhoeken trokken pijnlijk naar beneden, maar hij zag het niet of veinsde het niet te zien en zij keerde hem den rug toe.