Ruize-rijmen

[p. 146]

7. Rust-rijm.

Charivarius mag zich niet vermoeien. Toen hij dezer dagen ter verpoozing Gorter's ‘Mei’, weer eens doorbladerde, viel zijn oog op de volgende regels:

.....Van ijs in zee, een oud gebaard man, die

Stond op, bokaal ter hand, en uit verschie...’

Het hier toegepaste systeem vereenvoudigt den zwaren arbeid van het rijmen aanmerkelijk; men heeft niet angstvallig te zoeken naar een woord dat in zijn geheel rijmt; licht vindt men er een waarvan een enkele letter past; de overige laat men weg, en het rijm is klaar. Dit is het rijm-systeem voor rustbehoevenden. Naar deze methode vervaardigd, vloeide hem de volgende Ballade als 't ware van zelf uit de vulpen:

De ridder van Granada.
(Vrij naar Schiller)

Er leefd' in overouden tijd

In 't land van Granada,

Zijn vorst in trouwen dienst gewijd,

Een wakkre ridderkna.

De koning had den jonker lief,

En jacht, en sport, en spel

Werd bloot voor 's gunstelings gerief

Ten Hove ingestel.

Zoo werd èn Hof èn landvolk vaak,

Door bode en klokgelui,

Genood tot 't griezelig kijkvermaak

Rondom den leeuwenkui.

Eens op een dag zijn maagd en borst,

En ridders, rij aan rij,

Verzameld bij den ouden vorst,

In 't lustpark van 't palei;

Rondom den diepen leeuwenkuil,

Die dreigend gaapt benee:

Hier 't jolig juichen - daar 't gehuil

Van tijger en van lee.

Men oogt 't gestoei van 't woest gebroed

Met grage blikken na;

En d' oude vorst schertst welgemoed:

‘'t Is beter hier, dan da!’

De jonge ridder zit naast háár -

De jonkvrouw, trotsch van zin,

Maar 't schoonste van de maagdenschaar,

En fel van hem bemin.

[p. 147]

 

Zij schenkt hem eerst niet veel gehoor;

 

Hij schijnt wat schuw, wat bleu;

 

Dan vat hij moed, en als-maar-door,

 

Ruischt zijn verliefd gekeu.

 

 

 

Daar lispt de jonkvrouw aan zijn zij:

 

‘Mint gij mij waarlijk zoo?

 

Welnu, mijn vriend, bewijs het mij!’

 

Dan roept z' op luiden too:

 

 

 

‘Wie uwer mint mij sterk genoeg,

 

Dat hij uit louter min

 

Deez' zijden handschoen, dien ik droeg,

 

Mij weerbrengt van daargin?’

 

 

 

Mèt werpt zij fluks den handschoen af;

 

Men mompelt: ‘Wee!’ - ‘Wat nu?’ -

 

- ‘Wie waagt zich in dit levend graf?...’

 

Het denkbeeld is afschu.

 

 

 

Zij ziet haar feilen minnaar aan

 

Met hoonend killen lach:

 

Kies - d' arme heeft den blik verstaan -

 

Mijn liefd' - of mijn verach!

 

 

 

Daar ziet de schare, stom van schrik,

 

Vervuld van 't naadrend wee,

 

Hoe hij met somber-strakken blik

 

Zich naar den kuil begee.

 

 

 

Snel daalt hij in de diepte neer......

 

Loopt op de beesten toe......

 

En - brengt den handschoen veilig weer,

 

Met gruwbre heldenmoe.

 

 

 

Nu groet den Ridder Onversaagd

 

Een donderend hoera!

 

Maar hij - hij werpt der snoode maagd

 

Den handschoen...... in 't gela!

 

 

 

‘Aanvaard,’ zoo spreekt hij, ‘slechte vrouw,

 

Mijn declaratie zóó!

 

Ik was verliefd op je, maar nou -

 

Wat mij betreft - val doo!’