Ekskuseer mijn linkerhand

[p. 7]

Een schoon vel papier

Een schoon blad papier alstublieft
en twee maatjes verse inkt:
wij zullen ons uitleveren
aan 't getij van 't inwendige licht.
De pen zal huisvesting geven
aan regels die zich nimmermeer
te niet laten doen of verjagen.
Die woning heet een gedicht.

Ik kies mijn syllaben en lever deze
de schrijfmachine, beleefd aanbevelend.
Die rangschikt ze mozaïek,
en als het gelukt
kan men wierook horen
en kleuren voelen.
Men kan een tafereel bijeen kijken
of gele signalen verzamelen,
de reukvlagen snelt men bijlangs
die De Grote Jeuk heeft ontstoken.

Het Behaagzieke Woord glimlacht tevergeefs,
het is namelijk maar van plastic
en wordt zo meteen uitgestoten.
Een tafel komt op grove kloosterpoten
bedelend op mij af en smeekt:
neem het mes, kerf een woord in mijn rug!
Maar ik doe het niet, want ik wil
niet intiem met dit meubelstuk worden.

[p. 8]

 

De Goede Bedoeling komt er niet in,

 

hij heeft een wrede mond,

 

hij is een klootzak,

 

hij brengt de boodschap

 

tot het hek

 

en wacht zich voor de hond:

 

hij is niet gek.

 

 

 

Allé dus, een schoon vel papier,

 

een fles verse inkt, en zie hier

 

misschien een ernstig begin:

 

wat was er eerder,

 

de tram of de koningin?