Kinderpoëzij

[p. 8]

Tollen-liedje.

Draait zoo hard gij kunt,

Tollen! op de punt.

Huilt uw bromgeluiden.

Drijftol! waggel rond,

Midden op den grond;

Vlieg van noord naar zuiden.

Ziet eens, welk een zwier,

Nu het goudpapier

Op zijn hoofd mag prijken!

Of 't een Koning waar,

En een Russisch Çaar,

Of een Prins moest lijken.

Zoo ook, als we in schijn

Knappe jongens zijn,

Die bewondring wekken;

't Is soms klatergoud,

Opgeplakt op hout,

Waar we ons mêe bedekken.

[p. 9]

 

Vriendje! niet zoo traag,

 

Of ge krijgt weêr slaag,

 

Dapper op uw schalen.

 

Voelt ge niet de kneep

 

Van het touw der zweep,

 

'k Zal een dikker halen.

 

 

 

Maar pas op, mijn tol!

 

Vlieg niet al te dol,

 

Wil uw vaart wat stuiten;

 

Dans, mijn kameraad!

 

Niet te hoog van straat;

 

Denk aan buurmans ruiten.

 

 

 

Soms, zoo wild van aard,

 

Zoeken wij met vaart,

 

Vliegend voort te hollen,

 

Of dat we op de baan

 

Onbeweeglijk staan,

 

Even als die tollen.

 

 

 

'k Zet u op uw plaats,

 

Priktol, met uw taats

 

Van onbuigzaam ijzer.

 

'k Neem u op mijn hand,

 

En gij houdt er stand,

 

Als een uurwerkwijzer.

[p. 10]

 

Lang wil hij niet staan,

 

Spoedig is 't gedaan,

 

En hij gaat weêr rollen.

 

Ik moet ieder keer

 

Aan het winden weêr

 

Van die luije tollen!

 

 

 

Doch, ik zeg het vrij,

 

't Gaat ook zoo met mij

 

En mijn kleine vrinden,

 

Als, bij weinig spoed,

 

Meester moeite doet

 

Om ons op te winden.