|
| |
| |
| |
Het opengeslagen bijbelsch prentenboek.
‘Zie eens, Jan! daar ligt een kindje.
Kijk eens, op die mooije plaat.
Die daar bij zit, schijnt de moeder;
Dát de vader, die daar staat.
En dan nog een aantal mannen
Knielen bij het kindje neder. -
Jan! wat dit toch wel beduidt?’
‘'k Zal 't u zeggen. 't Kind is Jezus,
Die voor ons ter wereld kwam,
Die de menschen altijd leerde,
Kindren in zijne armen nam;
Die zoo magtig, wijs, weldadig,
| |
| |
Zoo gehoorzaam zich gedroeg,
En een' ieder troost verleende,
Wie Hem raad en bijstand vroeg;
Jezus, dien ge in windsel-doeken
Hulpbehoevend liggen ziet. -
Moet Mimietje 't ook eens kijken?
Ziet ge 't lieve kindje niet?
Als ge, zoo als wij, naar school gaat,
En al in de boeken leest,
Zal Mimietje 't ook begrijpen,
Wie die Jezus is geweest.’
‘Dat klein broêrtje?.... Jan?’
't Kind, dat gij op 't prentje ziet,
Was eens 't allerbraafste kindje;
't Is ons kleine broêrtje niet.
't Was een kindje, dat zijne ouders,
Meer dan eenig ander kind,
Steeds in alles heeft gehoorzaamd,
God in alles heeft bemind.’
‘Zeg eens, Jan! wat doen die mannen
Met die stokken daar toch bij?’
| |
| |
‘Die?.... 't Zijn herders, vrome menschen;
Zij zijn over 't kindje blij.
Zij bewaakten hunne kudde,
In den nacht, op 't open veld;
Had een engel hun verteld.
Ook een aantal andere englen
Daalden op deez' aarde neêr,
En die zongen toen een loflied:
De aard' zij vrede, God zij eer!
Daarop gingen deze herders
Aanstonds naar het kindje zien,
En het hunne liefde en eerbied,
Dankbaar hunne hulde biên.
Ziet gij wel, met hoeveel vreugde
Zij het oog ten hemel slaan,
Met verbazing neder knielen,
En daar opgetogen staan?’
‘'t Heeft niets van eene kinderkamer:
Ziet! hier staat een groote hond,
Dáár een muur van dikke steenen,
En het stroo ligt op den grond.
'k Zie geen tafel en geen stoelen,
't Is geen zolder, maar een dak,
En het kind ligt in geen wiegje,
't Heeft veel van een' houten bak.’
| |
| |
‘Ja, dat wil ik best gelooven:
Want het was een herdersgrot,
Waar eens Jezus werd geboren.
Jezus had een droevig lot!
't Was een veestal, die den Heiland
Tot verblijf was toegezegd;
In een' voederbak, een kribbe,
Werd het kindje neêr gelegd.
Zoo gering en zoo behoeftig
En zoo nedrig en eenvoudig
Trad hij deze wereld in. -
Maar nu weten nog de kleintjes
Van dit plaatje niet genoeg;
Nu moest onze Karel zeggen,
Welk een' naam de moeder droeg?’
‘Neen, ik zeg het nog verkeerd.
'k Weet het beter: want nog onlangs
| |
| |
Heeft Papa het mij geleerd.
‘Die heet juist zoo als die broêr,
Die, toen hij weer uit den put was,
Naar Egypte henen voer....
Jozef was het. Ja, nu ziet ge,
'k Weet, dat 't kindje Jezus is.
'k Weet er dit nog van te zeggen,
Dat wij ook zoo braaf en zoet,
Als dit kindje, moeten leven.’
‘En wanneer men dit ook doet,
Zal men, even als eens Jezus,
Deelen in de gunst van God
En in de achting van de menschen,
En men smaakt een rein genot.
Volgen wij, als brave kindren,
't Voorbeeld, dat ons Jezus geeft.
Dan ook zullen wij Hem volgen
In den hemel, waar Hij leeft.’
|
|
Auteursrechtvrij