Pinokkio in Afrika

[p. 56]

XVI
Wilde tocht van Pinokkio, zittend op den rug van een hond, en zijn vreeselijke val in een donker ravijn.

* _* *

Maar er was een groote menigte om hem heen komen staan, voornamelijk jongens met roetzwarte gezichten, die zooals alle straatjongens van de wereld doen ten opzichte van vreemdelingen, van plan waren dien marionet eens lekker te plagen. Doch ze hadden buiten de ellebogen en voeten van onzen Pinokkio, wien hun houding begon te vervelen, gerekend; zijn plan was gauw klaar en dus begon hij, zooals gewoonlijk, schoppen en stompen uit te deelen, zoodat twee van die schoorsteenvegertjes, die hem den weg versperden, een paar voet ver vlogen en daarop rende hij weg.

De menschen, die voor hun winkel op een bank zaten of op straat liepen, schrikten op toen ze dat houten kereltje zoo als de wind zagen voorbij vliegen en velen begonnen hem schreeuwend na te loopen.

Je kunt begrijpen, dat Pinokkio heusch niet stil stond om op ze te wachten. Hij was vastbesloten zich door niemand te laten inhalen en daarom had hij een bijna verlaten zijstraatje ingeslagen. Juist was hij op het punt een geheel verlaten plein op te rennen, waarachter het vrije veld lag, toen hij op den hoek een grooten hond zag liggen, die hem den weg versperde. Met één blik mat Pinokkio zijn lengte, want hij dacht er keurig met aaneengesloten voeten overheen te springen. Maar op het oogenblik, dat hij zijn sprong nam, rees de hond op en in een oogwenk zat Pinokkio ruiter te paard op hem, zonder te kunnen begrijpen hoe dat in zijn werk was gegaan.

[p. 57]

Zoodra de hond voelde, dat Pinokkio op zijn rug zat, begon hij woedend te blaffen en als een pijl uit den boog rende hij met den marionet, die zich aan zijn rugharen vastklemde, voort.

Die arme jongen bereidde zich er al op voor, dat hij zijn hals zou breken en innig wenschte hij, dat het gauw mocht gebeuren, want die wilde vaart benam hem den adem; maar het scheen wel of het dier het er om deed, het sprong over leemhoopen, greppels en ravijnen, alsof het zijn heele leven niet anders gedaan had dan marionetten op zijn rug vervoeren.

‘Zou dit soms een hond-paard zijn? Ge kunt in Afrika maar niet weten!’ dacht Pinokkio ondertusschen; ‘mocht het zoo zijn, dan rijd ik het heele land er mee door en neem het mee als ik weer naar huis, naar mijn vadertje ga. Wat zullen de andere jongens dan jaloersch op me zijn, wanneer ik als een groote mijnheer te paard naar school rijd! Ik laat er een met goud geborduurd zadel voor maken, net zooals de paarden van den Tent-Directeur hadden en zilveren stijgbeugels. Een zadel is beslist noodig, want zoo maar op zijn rug zitten is niet bepaald gemakkelijk; ik hoop maar, dat het niet al te gevaarlijk is!’

Die laatste gedachte kwam plotseling bij den marionet op toen hij bemerkte, vlak bij een breed en diep ravijn te zijn, zoodat de bodem ervan niet te zien was.

[p. 58]

Toen ze er dichtbij waren en de hond zich gereed maakte tot een geweldigen sprong, zei Pinokkio bij zichzelf: ‘Nu is het met me gedaan. Mocht ik heelhuids aan den overkant komen, dan geef ik mijn woord dat ik, zoodra ik weer thuis ben, drie dagen achtereen naar school zal gaan......’ en toen sloot hij zijn oogen.

Toen hij ze weer opendeed, lag hij op den bodem van een afgrond, waar het pikdonker was. Hoe lang zou hij daar gelegen hebben? Dat wist de marionet zelf niet; wel wist hij, dat het onder het voortrennen zijn aandacht getrokken had, dat een harde, hem niet onbekende stem aldoor: Pinokkio! Pinokkio! had geroepen; de echo had zelfs heel hard herhaald: Pinokkio! Pinokkio!

‘Vaarwel, en doe den waard nog eens mijn groeten!’ zei de marionet nu bij zichzelf als antwoord, en was intusschen erg verbaasd, dat zijn armen en beenen niet aan stukjes gebroken waren bij dien diepen val.