Gedichten

[p. 77]

In de dreven.

De middagwolken schuiven
log en eeuwig
lang gelijfd,
sneeuwig-
wit, of blauw als druiven,
lager, laag... De hemel drijft.
Geel op een wolkrand, ijlings
verfraaid,
zit schrijlings
de zon, die licht en laai,
en door de holte
zijlings
een volte
vuren zaait.
De dreven
leven!
In 't lachend kruid
slaan al de boomen schaduw uit.
Wat eksterkopjes!
twee, drie, vier!
Pikzwarte dopjes,
met streepjes vier.
Ze trippelen,
wippelen:

[p. 78]

 

rek, rek, rek!

 

en tippelen,

 

snippelen,

 

bek op bek.

 

Opvliegend en vlugjes

 

weer neergevlijd,

 

daar gaan ze,

 

daar slaan ze,

 

vol koddigheid,

 

hun blinkende rugjes

 

met goud beleid.

 

Weer rijden ze regelmatig

 

en rekewijs in 't rond;

 

en sleepen, stijf en statig,

 

hun staarten langs den grond.

 

Nu schijnt er een veder,

 

een kopje wit!

 

dan worden ze weder

 

zoo zwart als git.

 

Doch uit is 't geflonker;

 

spelensmoe,

 

slaan licht en donker

 

den hemel toe.

 

De middagwolken trekken

 

te zamen, zoom bij zoom.

 

En de eksters gerrebekken

 

ginds op een hoogen boom.