Gedichten

[p. 85]

Schuitjesdans.

Nauw zichtbaar zwelt
De vloed, door weidenzang gezuid,

En 't grijze Scheld

Breidt kalm zijn vlakte wijder uit.

Al hooger maar,

Totdat de branding openbreekt,

En de eene baar

Zich rimpelend aan de andre reekt.

Voor goed begint

De lange, lange golvengang,

Traag, tegen wind,

Met korten slag en dof gezang.

Hoor, klotseklots:

Een schommelende schuimkadans!

En, plotseplots,

Zijn al de schuitjes aan den dans.

[p. 86]

 

Het scheurt, het schuimt;

 

De bootjes steken neer en op

 

Hun wit ompluimd-

 

En wiegelend-onvasten kop.

 

Vol wilde pret,

 

Diepduiklend en weer opgegooid,

 

Daar gaan ze, met

 

Den stroom, die ringsom paarlen strooit.

 

 

 

Steeds vlugger wroet

 

De woelwind, die versterkt, verscherpt,

 

Totdat de vloed

 

Het schuimwit op den oever werpt,

 

En 't bevend riet

 

Zijn halmen tot de weiden vlijt

 

Puur van verdriet

 

Om al die dolle dartelheid.