Gedichten

[p. 94]

Avondmist.

Zoetjes, over heel de vlakte,
scheert en sprietelstraalt
't roze licht des avonds... In de warme wakte
hijgt het land daar 't ademhaalt.
Langs den graskant en op 't bloote,
waar, verspreid,
eene groote
kudde weidt,
trekken op en sluierslepen,
versche strepen
wittigheid.
Donker schijnt daarop de wittigheid der vachten.
Leunend op
zijne schop,
in gedachten
staart de schaper in den smoor.
Bei zijn honden, zwart en spichtig,
nu al achter, dan al vóór,
schieten ruw of gaan omzichtig,
gansch de grijze kudde door.
Schichtig,
hupt een lam,
bij zijn moeder op den dam.

[p. 95]

 

Ver somtijds en buiten ooge,

 

beurt een bruine kop omhooge,

 

bokt en bult een jonge ram.

 

De andren drommen, druilen,

 

dicht bijeen, of keeren slechts

 

met veel rooi, hun zoete muilen

 

links of rechts.

 

Langzaam en gelaten,

 

moede alvast,

 

dobberen ze en blaten...

 

En de nevel wast.

 

Hunne

 

dunne

 

pooten staan

 

overstroomd, en onderaan,

 

duiken

 

reeds de buiken.

 

De oude wolle klamt en klist.

 

Borsten, schoften, koppen, ooren,

 

gaan verloren

 

in den mist.

 

't Is al wit, al zee, al doomend leven!

 

Zon en kudde zijn versmoord;

 

en de schaper, die nog even

 

't zwarte lijf naar boven boort,

 

vlot, als 't ware, op ongewisse golven voort.