Gedichten

[p. 125]

Het avondt uit al de wolken

Het avondt uit al de wolken,
Het land is al één rust.
O die nu op zijn dorpel
Zijn eigen vrouwtje kust!

O die nu met zijn kindren,
Het brood der armoê breekt,
En vaderlijk-eenvoudig
De taal der liefde spreekt!

Mijn hert is zonder liefde,
Mijn hemel zonder ster!...
Het avondt uit al de wolken,

Nabij en ver.