Gedichten

[p. 132]

Ti-ti-ti-tiere.

De lucht is blauwig, het zonneken blindt.
De leeuwerik zit er zoo leutig gezind

Te ti-ti-ti-tieren,

Lierlieren, lierlieren,

Ze kijkt of ik komme, mijn kind.

Ze kijkt over 't haagsken, en zoekt en zint,
Totdat ze weer zoetjes het liedje begint

Van ‘ti-ti-ti-tiere,

Lierliere, lierliere,

Hij had er maar ééne bemind.’

[p. 133]

 

De bloemkes, die ze met bleekblauw lint,

 

Zoo vlug in haar vlottende vlechtekens bindt,

 

Zijn ti-ti-ti-tiere,

 

Lierliere, lierliere,

 

Roo-roos en blauw hyacint.

 

 

 

Ei, bind ze maar rustig, en wind, en wind,

 

En kijk nu maar niet uw blauwe oogskens blind;

 

Ik kom! ti-ti-tiere,

 

Lierliere, lierliere,

 

Ik kom om uw kussen, mijn kind!

 

 

 

O vlammende leeuwerik, vlieg gezwind,

 

Vlieg vóór tot waar ge mijn lieveken vindt,

 

Al ti-ti-ti-tierend,

 

Lierlierend, lierlierend, -

 

Hoe waait ge niet weg in den wind?