Gedichten

[p. 145]

Gedrieën.

De kamer ligt 't nieuw leven meê te leven,

Vol zonneschijn.

De vreemden zijn

Nu allen weg, en vader heeft daareven

Zijn stoel gezet

Bij moeders bed.

Geluierd nog de lenigheid der leden,

Het rozerood-

e kopke bloot,

Doorwoelt het kind de witte slappigheden

Van kleed en borst,

En lescht zijn dorst.

Reeds grijpelen de kleverige handjes

Het zacht albast

Met vuistjes vast;

De tepel, in dat mondje zonder tandjes,

Een rozeknop

Met bladjes op.

[p. 146]

 

Aan 't kussenvleeschje, pappig-week en warme,

 

Lijmt zich in 't lang

 

De lieve wang;

 

En moeder strijkt met malschgebogen arme,

 

Het gazig licht-

 

e rokje dicht.

 

 

 

En; ‘Venteke, waar zit-je met je voetjes?

 

Het steekt entwaar

 

Een teentje daar.

 

Ei, zatterikske, zeeveraarke, zoetjes!...

 

Ach, kijk 'nen keer;

 

't En kan niet meer.’

 

 

 

Het slaapt,... en vromer gaan die litanieën,

 

Zoo vreemde, voor

 

Een vreemd gehoor.

 

Hoe zalig, o, dus één te zijn gedrieën,

 

Waar 't kleinste wis

 

't Bijzonderste is.

 

 

 

En God! hoe arm, den rijkdom niet te weten

 

Van 't diepste, dat

 

't Gevoel bevat;

 

En niet zijn oog te hebben blij gekreten

 

In de innigheid

 

Waar liefde schreit!