De blijde stilte

IV

De Brusselse reis ligt al weer achter ons en Greet en ik raken nog steeds niet uitgepraat over alles wat we beleefd hebben. Bij Vader en Moeder vind ik een buitengewoon belangstellend gehoor voor al m'n avonturen. Vooral de hèropvoering van Carmen, de eerste avond in 't heiligdom, oogst grote bijval. Moeder fungeert daarbij voor Don José, voor stierenvechter, of voor soldaat al naar believen en Paps leunt genietend achterover in een fauteuil en beweert, dat hij nooit van z'n leven meer naar een opera gaat, omdat hij de opera in huis heeft.

Als we tenslotte na de moord puffend in een stoel vallen, ik wrijvend over m'n rug, die ik bij mijn natuurgetrouwe dood lelijk gestoten heb, zegt Moeder ineens: ‘Zeg Joep, als jij nu zo dolveel van muziek houdt, dan moesten we je dat Mengelberg abonnement dit jaar maar vast geven met Sinterklaas.

Zóveel tijd zal 't je toch niet kosten.’

‘Hoera,’ gil ik, ‘hiep, hiep, hoera!’

‘Als Vader 't goed vindt,’ besluit Moeder en Paps kijkt bedenkelijk. Met één sprong zit ik op zijn knie. ‘Hè, toe maar Vader, heus ik zal me de overige avonden half dood werken en een prachtig eindexamen doen! Toe maar! Er is niets dat ik liever zou willen hebben.’

En Vader lacht, heeft er geloof ik geen ogenblik in ernst aan gedacht om te weigeren en bedingt alleen, dat Carmen nog

[p. 38]

eens van a tot z opgevoerd wordt, wat ik met alle soorten van genoegen doe.

't Is de avond van de H.B.S-fuif.

De voordrachten hebben we achter de rug. Gelukkig, want 't was een povere vertoning. Alles liep wel goed van stapel, maar 't was zo allerbescheidenst van opzet, dat ik me gewoon geneerde voor een troep gymnasiasten, die achter ons zaten en zich erg medelijdend uitlieten over 't ‘kindergedoe’. Ik zat met de hele klasclub op een rijtje vlak voor de Gym. jongens, die alleronhebbelijkst hardop zaten te critiseren, zodat we woord voor woord verstonden. In m'n hart moest ik ze gelijk geven, maar natuurlijk kon m'n gloeiende liefde voor onze H.B.S bond maar niet zo goedschiks de aanmatiging van die gymasium-joggie's verduwen en ik zei hardop tegen Greet, Con en de andere meisjes: ‘Zeg lui, 't was maar een klein stukje, maar ze speelden goed, hè? helemaal geen gehengel op den souffleur, zoals verleden week bij die Gym.-fuif.’ De pijl trof doel. Op de laatste Gym.-uitvoering had de souffleur zó moeten gillen, dat we hem halverwege de zaal nog konden horen.

't Was één moment stil achter ons. Toen zei een van onze tegenstanders tegen z'n vrienden: ‘Zeg, volgend jaar hebben ze hun vijf-en-twintig-jarig feest. Die toneelclub van hun mag nou al wel vast beginnen te repeteren, anders komt er niks van terecht.’

Als aangeschoten draaien we ons alle zeven tegelijk om, woedend over zo'n belediging, maar Rie sust bedaard: ‘Zeg lui, maak nou geen ruzie met die jongetjes, ze zijn maar met hun achten,’ waarop de jongetjes, die vandaag kennelijk voor 't eerst een lange broek aan hebben, purperrood worden en verder hun mond houden.

En nu zijn de stoelen aan de kant geschoven en er wordt geraspte kaars gestrooid, midden in de zaal stelt zich een jolige roodgerokte band op en dan begint 't gespring, zoals Jan van Raelte 't altijd noemt.

Henk stapt direct op me af, buigt allerbeminnelijkst en voert me met veel zwier ten dans. Hij kan zo enig praten, vlot en leuk en ik sloof me uit om hem even vlot en adrem te antwoorden.

[p. 39]

Bij de volgende dans komt Peter op me af. Hij buigt niet, maakt geen strijkages, maar zegt gewoon: ‘Dans je met me, Joep?’ en dan zwaaien we weg. Peter danst enorm, beter nog dan Henk, zekerder en leniger. Dat komt seker, omdat hij zo muzikaal is en de muziek en 't rhythme meer voelt dan hoort. Peter is zo gezellig en gewoon, we halen allerlei leuke voorvallen op van onze Brusselse reis en ik voel me zo op m'n gemak en heb zo'n pret, dat de dans uit is voor ik 't weet. Hè, ik wou eigenlijk, dat Henk me maar niet voor dat malle souper gevraagd had. Al die gekke fratsen lijken me ineens zo opgeschroefd en onwaar.

En dan had ik met Greet en Peter en Jan en alle anderen gewoon bij elkaar kunnen zitten.

Ajàkkes, wat een gezeur.

En toch.... en toch is 't ook wel weer leuk, dat Henk, de vrolijke, vlotte, overal gevierde Henk me zo laat merken, dat hij me aardig vindt.

Bah, eigenlijk ben ik toch een echt schaap!

De avond is leuk.

Maar toch ànders leuk dan andere avonden.

‘Volgend jaar vraag ik je weer voor 't souper, Joep!’ zegt Henk aan 't eind als we afscheid nemen.

‘Ga je gang,’ zeg ik vaag en heimelijk hoop ik, dat hij zich in de loop van 't jaar nog eens zal bedenken.

‘Dáág, tot ziens, hoor!’