De stille bloei

[p. 20]

Naar de fabriek...

Wijd gapen de reuzige poorten
en wachten den menschlijken buit;
stil schrijden de drommen voort en
verdwijnen in fluistrend geluid.

Uit sloppen en stegen komen
steeds andere, een traag-golvende vloed,
en 'k volge droef den loomen,
den lusteloozen stoet...

't Zijn krachtvolle mannen, gebogen
naar dagelijksch droef slameur,
met diep in hun glanslooze oogen
der dagen grauwe sleur;

't zijn bleeke vrouwen, dragend
harer schoonheid bloesem en vrucht,
gelaten, morrend noch klagend,
ter werkplaats, verfoeid en geducht...

't Zijn kinderen, jongens en meisjes,
luid gichlend in bandlooze vreugd,
reeds schendend, in schunnige wijsjes,
den teederen bloei hunner jeugd...

Maar, de strakke blikken gericht naar
den stoet, die aldoor vergroot,
eenbaarlijk, voor allen onzichtbaar,
wandelen de Armoe en de Dood,

en trekken mee, bleek, zwijgend,
beloerend den kostbaren buit,
de poort in, die zich dreigend
en zwaar achter beiden sluit...