De stille bloei

[p. 110]

De prille dag

Nu waai de wind en streel mijn haar
en kusse vrij mijn koele wangen.
Langs alle wegen wordt het klaar,
alleen wat schaduw blijft nog hangen.

Nu komt bedeesd de prille Dag
nauw aan het hart des nachts ontrezen,
en 'k voel met eenen stillen lach
hoe alles goed en schoon zal wezen.

Hij gaat voorbij in stilte en schroom,
en 'k hoor hem schuchtre woorden spreken,
die lichtend als een gouden droom
door mijn omsluierd denken breken;

ik zie hem gaan, zoo blond, zoo licht,
in slanke gratie van gebaren,
en met verwonderd aangezicht
naar al de klare kimmen staren;

ik zie hem gaan, hij groeit, hij groeit,
het licht omstuwt zijn tengre leden,
uit alle hemelranden vloeit
de klaarte om zijn verrukte schreden,

en 'k zie hem, wondergroot en schoon,
plots vlammend-gouden vleuglen krijgen,
en, stralend kind der eeuwge goôn,
in glorie naar den hemel stijgen,

waar hij, met koninklijken lach,
de verten wekt, die ruischend branden.
Zoó rijst naar 't Licht de prille Dag,
en heerscht, in alle menschenlanden.