Liederen. Deel 4

Nieuwe liederen der gemeenschap

[p. 18]

V.

Altijd waren zij, de afgewenden,
Die de schoonheid brachten aan het leven,
Dat de menschen maken op de aarde.
En zij stegen naar de gouden sterren,
Naar de bergen en de trotsche boomen,
In het alom zingende heelal,
Neer te dalen, om van daar, een uitzicht
Mee te deelen aan de kleine menschen,
Die het leven maken op de aarde.
Voortaan zullen deze afgewenden
Niet meer reizen naar de gouden sterren,
Of als vlugge vogels naar de boomen;
In het leven zelve, dat de menschen
Maken zullen op de wijde aarde,
In de handen, die zich nu bewegen.
Tot elkander, niet meer om een geldstuk
Daarin neer te leggen, of ontvangen -
In de handen dezer menschen is nu
Het omvattende gebaar gekomen,
Wijdheid van de wiegend verre ruimte,
En in hunne harten daar zij kijken
Staan de trotsche boomen en de bloemen,
En de bergen, en de vele sterren,
En de vlugge vogels, voor hun oogen,
En het zingen van de schoonheid, hooren
Zij, in woorden die de menschen maken

[p. 19]

 

In het leven dat de menschen spreken

 

Gaande langs de zee-omspoelde randen

 

Van de aarde in het lachend licht.