Liederen. Deel 4

Nieuwe liederen der gemeenschap

[p. 74]

XXXIII.

Wij kunnen niet meer leven zonder U,
O heilig Communisme, nieuwe God,
Ontzachlijke, die in ons hart oproept
De vreugde eener nieuwe werklijkheid;
Waart gij niet in mij, waartoe zou ik zijn,
En op de aarde dwalen en den dag
Zien donkren naar den moeden avond,
Die het verwacht hem in zich op te nemen
En weer te worden met hem, tot een dag
En dit oneindiglijk en zonder wil.
Waart gij niet tot mijn bevend hart gekomen
En van uw licht, het stralen in mijn hoofd
En van uw kracht, de beeldspraak in mijn handen
Waartoe zou ik bestaan, wat zou mij zijn
De hooge nacht, de worp der gouden sterren
Het witte maanschild, dekkende de zee,
De wolken dansend om de ronde aarde;
Wat zouden boomen zijn, waart gij er niet,
O Communisme, die hun kroon bespraakt,
Waartoe de wijde vogel in zijn vlucht
Gehangen roerloos aan de zwarte luchten,
Waart gij niet in mij, die hem teekent af,
Wat was de zon, wanneer Gij niet mijn stem
Begiftigde te zingen hare glorie,
O Communisme die luidstralend staat
Tusschen de hemelen en tusschen de aarde;

[p. 75]

 

Tusschen de grassen talloos van het veld,

 

Tusschen de bloemen en de kleine dieren,

 

Tusschen de sterren en den kleinen mensch.

 

Waart gij er niet, o zingend Communisme,

 

Al het geschiedende zou zijn als niets;

 

Maar gij zoudt zelve immers niet meer zijn

 

O aarde, was er niet het Communisme.