Van God en van de natuur

[p. 11]

Van de natuur

[p. 13]

I

De donkere verroeste blaren maken
Aarde in November weder vruchtbaar.
Alom gespreid liggen de plassen bloed,
De ritselende bloedstroom ruischt,
Wanneer de wind den gelen bodem veegt.

De boomen worden zienlijk kaal, alleen
De kruinen van de sparren staan nog vol
Van waaiers; fijn gestoken vorkjes aan
Een tak, pluimieren zij omlaag, of kruiven
Naar de lucht, als pajongs aan een steel.

De hemel is een zacht geademd blauw,
Waarover men wat witte wolkjes blies,
Die drijven aan tot eilandjes in zee,
Tot vlokjes schuim, of breede schotsen ijs,
Waarop de beeren van het Noorden rijden.

Ik ga verheugd tusschen de wonderen
Van schoonheid om mij heen, een eenzame;
Ik weet mijn tijd genaakt, ik val weldra.
Als een der blad'ren, die de goede aarde dekken
Met bloed, waaruit de nieuwe lente groeit.