Van God en van de natuur

[p. 17]

V

Zich schenkend staan de boomen, de bejaarde,
De eeuwige, de edelen der aarde,
En geven, geven; schaduw is hun goed
En licht en ooft en kleurenovervloed.

In hunne armen wiegden zij de vroege
Menschheid en hun sterke takken sloegen
Zij te zaam, ze kruisende tot baar,
Waarin hij weggevleid lag voor gevaar.

En uit den diepen bodem en de luchten
Trokken zij adem en de zoete vruchten
En laafden hem, wegschenkende het loon
Van hunnen arbeid aan des menschenzoon.

Een woonplaats voor het onrustige dier,
Verheugenis der zingende rivier,
Het altijd bloeiend wonder onzer aarde,
Zoo staan zij, de door zon en maan verklaarde.