Van God en van de natuur

[p. 39]

XXIII

O brandend woord dat in mij is,
Waarvan ik weet,
Dat het de menschen schroeien zal,
Wanneer het raakt
Ze aan, en dat ik niet weerhouden kan;
Schreeuwende vlam, die mij verscheurt,
Wreede liefde, die het lijden brengt
Aan levenden, opdat
Die uit hen komen, zullen vreugdig worden.
Gij, hoon, die kwetst en pijnt
Omdat gij mint,
Gespleten vlam, die mij en u opneemt
En wentelt d'een weer in den andere over,
Waarom maakt gij mij brandende
En tot een schroeiend mensch? -
Ik was een aandachtsvolle tot het zijn
Van menschen en ik zag hun donker hart.
Ik zag de woorden, die zij spreken uit,
Ik zag de woorden, die hun oogen zeggen,
Ik zag in hen en zag geen ander beeld
Dan eigen beeldtenis, die zij omdragen; -
Ik zou wel willen dat de vlam,
Die brandend in mij is, mij snel verliet
En in hun donker hart het beeld opvrat.