Van God en van de natuur

[p. 89]

LVII

De alomvattende, het gouden licht
Der kleine aarde, zendt zijn stralen af,
Zingende boden naar het golvend dal.

Het is reeds middag en er hangen stil,
En onbewogen witte wolken aan
Het grijsblauw, ommestaande firmament.

Onaangedaan, maar innerlijk geraakt,
Van een verwoede hevig felle kracht,
Stijgen de boomen, berstende van schil.

Zij staan te schreeuwen, rijzend uit den grond,
Met uitgespreide stemmen, hunne takken,
Dat zij den roep begrepen van het licht.

En enkele vogels maken mompeling
En wirreling uit hunne keeltjes los,
Dat gaat verloren in het wijd alom.

De bergen vouwen - uit een paarse lijn,
Hoog golvende, achter de kleine stad,
Die staat in daakjes onder torenspat.

Het licht, het licht, het licht, het heeft gemaakt
U, stille Aarde, tot een ruischend Eden
Waarin wat Groeisels rondgaan, wij de menschen.