Volledige werken 33. Moederliefde. Lambrecht Hensmans

[p. 162]

XXIII

En nu, goede lezer, vraagt gij misschien, wat dit verhaal gemeen heeft met het tooneel, dat ik eens door eene vensterspleet van het bouwvallig huisje heb afgezien. Waarschijnlijk hebt gij het reeds zelf geraden. In alle geval weet gij zonder twijfel, dat er in dien akeligen nacht niemand anders dan Willem Hensmans, zijne echtgenoote Klara en hun vriend Karel zich binnen het bouwvallig huisje bevond. Wat zij daar deden, moet ik u toch verklaren, niet waar? Weinige woorden zijn hiertoe voldoende.

M. Standel stierf niet lang daarna en maakte al zijne goederen aan Lambrecht Hensmans, die bij het doodbed van den berouwhebbenden grijsaard hem beloofde, dit erfdeel te aanvaarden De Hensmans werden rijk en gingen in een dorp, tusschen Antwerpen en Mechelen, in eenzaamheid wonen.

Karel Moerens bekwam kort daarna zijn diploma, als dokter van de faculteit van Parijs. In stede van naar Diest te gaan, volgens het ontwerp zijner oude tante, zette hij zich neer in het dorp, waar zijne vrienden hun verblijf gekozen hadden, en woonde met hen onder een zelfde dak. Wat hij in zijnen troostenden brief aan Willem voorzegd had, verwe-

[p. 163]

zenlijkte zich bijna geheel. De moeder bekwam het genot harer zinnen terug, de vader verheugde zich nog in het leven, het huwelijk verbond Willem met zijne edelmoedige vriendinne. Karel Moerens alleen had nog geen vrouwelijk hart aangetroffen, dat in hem de neiging tot het aanvaarden van liefdebanden had doen ontstaan. Waarschijnlijk maakte het grenzenloos vriendschapsgevoel, dat hem bezat, zijn gemoed onvatbaar voor eenen minder onbaatzuchtigen hartstocht.

De Hensmans kochten het bouwvallig huisje van den ouden metser af. Sedert dien tijd bleef het onbewoond en volstrekt in den staat, waarin het was, toen de Hensmans het verlieten.

Om eene plechtige gelofte te vervullen kwamen al de leden van het huisgezin ieder jaar, in de maand September, den avond vóór St.-Lambertus-dag, het naamfeest des vaders vieren, en bleven er tot middernacht.

Gedurende eenige jaren waren allen daar tegenwoordig; allengskens echter nam de dood eenigen van tusschen hen weg; zoo sloegen beurtelings de ouders en Ursula de baan des hemels in. Maar, ofschoon zij lichamelijk bij het feest ontbraken, toch waren zij er door herinnering tegenwoordig; want bij het glas, dat voor elk der aanwezigen werd ingeschonken, lag een sprekend aandenken dier beminde dooden.

Niets anders dan dit stil en plechtig zielenfeest had ik door de spleet van het venster afgespied.

EINDE.