Verdichtsels

XVI.
De Wolf en de Ooivaer.

De wolven maken veel van snoepen.

Eens snoepte een wolf zoo gulzig en zoo veel,

Dat hem een been bleef steken in de keel.

By groot geluk voor wolf, die niet kon roepen,

Kwam langbek ooivaer daer gegaen.

Wolf wenkt hem met zyn poot. Heer Odebaer komt aen.
Heer Grym toont hem zyn leed en vraegt dat hy hem heele.

De vogel steekt zyn bek in wolves kele,

Verlost hem van het been, en vraegt zyn loon.

- Uw loon! zei Isegrym; wel dat waer schoon!

Uw loon! 'k geloof dat gy met my wilt gekken.

Liet ik u niet uw kop uit mynen gorgel trekken?
Ga heên, ondankbaer dier, maek u maer gauw van kant

En in 't toekomen zwicht u voor myn tand.

Wilt gy den booze dienst betoonen,

Hy zal u met ondankbaerheid beloonen.

[p. 29]

 

Wat u betreft, myn liefste kind,

 

Alom waer gy een weldaed vindt

 

Laet ook uw dankbaerheid daer blyken,

 

Of anders zoudt gy aen den wolf gelyken.