Verdichtsels (1861)

Verdichtsels

(1861)–Jan Baptista de Corte– rechtenstatus

Auteursrechtvrij

Vorige Volgende


XXIV. Het bedorven Kind. Een jonge snaek, zyn moeders eenig kind, En, by gevolg, te zeer bemind, Kwam eens uit school naer huis een feestdag overbrengen. Zoo hy zich daer behaegt, wil hy den tyd verlengen Dien hy er slyten mag. Eilaes! zegt hy, maer éénen dag! En dan weêr al in 't kot! Dan weêr al by de boeken!
[pagina 38]
O neen! Ik blyf; 'k ben hier veel meer op myn gemak. Hy had geen groote moeite om redens uit te zoeken: Altyd zit een scholier met ziekten in den zak. Als de ure was verschenen Dat hy vertrekken moest, hy zet zich aen het stenen: Ach moeder! roept hy uit; ach moeder, 'k ben zoo ziek! En hy begint te knarsetanden, En houdt zyn buik met zyn twee handen, En schreeuwt en huilt: Och God! wat schrikkelyk koliek! Mama! mamatje lief! het vuer is in myn dermen; 'K ga sterven van de pyn! Dus hoort men 't kindje kermen. Dit alles was maer spel; Doch 't zoontje speelt zyn rol zoo wel, Dat moedertje, verschrikt door zyn ellendig klagen, Straks twee doktoors ontbiedt. Zy vraegt hun angstig raed; Die heeren onderzoeken, ondervragen, En zien welhaest dat het zoo slecht niet gaet. Nogtans, voor de eer der konst, en ook tot troost der moeder, Besluiten zy dat hy een zeker poeder Moet nemen in een drank. Het fleschje wordt gebragt; maer, hemel! welke stank! Weg, weg! roept hy, ik walg als ik het rieke. Mamatje dan geeft moed aen haren zieke: Och drink, myn kind, zegt zy; 't is goed, als 't ik u zeg. - Och moeder, 't is zoo vuil! Ik bid u, smyt het weg! Daerop doet zy de doos met lekkernyen bringen; Geeft haren zoon beschuit, makrons en suikerzoet En andre goede dingen, Die onze zieke gast zeer smaeklyk binnen doet. Och moeder lief! zegt hy, wat goede medecynen! Hoe meer ik er van eet, hoe min ik myne pynen Gevoel: mamatje, 'k ben byna geheel hersteld. Het moedertje zeer trotsch dat zy dit had gevonden, Gaf haer lief kind bonbonskens met geweld En heeft de twee doktoors ten huizen uitgezonden.
[pagina 39]
Doch onze looze vos, die ziet Dat alles hem naer wensch geschiedt, Stelt zyn genezing uit om nog wat zoet te lekken; Ja maer, zyn vader kwam, en dit bedierf het spel! Hy kende zelf zeer wel Al die studententrekken, En voelde dat de ziekte een luijaerds ziekte was. Hy gaet by 't bed en zegt: Sa! ras, myn zoontje, ras! Ga spoedig naer uw school; ik ken te wel die streken. - Och vader!... - Ga terstond! Terstond! Hebt gy 't gehoord? De zoon, op dat gebod, durft niet een enkel woord Meer spreken. Hy maekt zyn pak En zak, En gaet al zuchten en al gryzen. Hy gaet.... Maer God! ach welk verdriet! 'K ga weêr naer huis, zegt hy: neen, neen, hier blyf ik niet! En fluks doet hy 't koliek verryzen. De vader dan speelt zelve den doktoor; En stelt zyn zoon geen makaronskens voor, Maer bittere tisaen, en zet de moeder Al stiltjens aen de deur. De zieke broeder, Wanneer hy ziet dat 't anders gaet, Dat 't uit is met de peperbollen En dat zyn haring niet meer braedt, Was haest geheel hersteld; zyn buik begon te grollen: De ziekte was gedaen, En 't ventje was zeer bly dat hy naer school mogt gaen. Hy ging met vast besluit van niet meer weêr te keeren. O moeders, wilt uit dit verdichtsel leeren Dat gy, door al te veel slapmoedigheid, Uw kind vertroetelt en tot luiheid leidt; Terwyl ge 't door gepaste waerschouwingen Tot pligt en neerstigheid zult dwingen.

Vorige Volgende