Verdichtsels

XXXV.
De Valsche Herder.

Een wolf was zoo gekend voor dief,

Dat hy maer zelden zyn gerief

Van de geburenschapen

Meer kon betrapen:

De herders waren dag en nacht

Met hunne honden op de wacht.

Om dan nog eens te konnen schapen stelen

Besloot hy dat hy moest een nieuwe rolle spelen.
Hy neemt een herders kleed, een breeden hoed, een mak,
Een knapzak, een schalmei, zoo dat hem niets ontbrak

Om herders na te kunnen apen,

Want hy nu herder was van hoofde tot den voet.

Nogtans had hy nog geern geschreven op zyn hoed:
Ik heete meester Jel, de hoeder dezer schapen.
Maer schryven kon hy niet: de schelm, aldus vermomd,

Neemt zyne mak in zyne klauwen,

Staet regt, den kop omhoog, en komt,

Vol hoop en goed betrouwen,

Al stiltjens naer de wei,

Waer Jel, de ware Jel, gerustlyk lag te slapen.

Zyn hond sliep ook, als ook zyn schallemei

En 't meestendeel der schapen.

De deugniet laet ze doen en treedt verheugd vooruit.

[p. 53]

 

Nogtans, om zynen buit

 

Te beter te verleiden,

 

Wil hy de stem nog voegen by het kleed.

 

Hy spreekt.... Zyn barsch gehuil weêrgallemt wyd en breed

 

Door bosschen en door weiden.

 

Elk schiet uit zynen slaep: de hond, de schapen, Jel.

 

De armzaelge wolf, belemmerd door zyn kleêren,

 

Kan nu noch vlugten noch zich weren...

 

De herder miek een moffel van zyn vel.

 

 

 

Een valsche rol lang uit te houden

 

Is een zeer stout en lastig spel.

 

Als wolven wolven blyven wouden,

 

Het ware nog zoo wel.