XXXIX.
De Haen en de Vos.
Op eenen appelboom, in eenen heldren nacht,
Zat eens een oude haen op wacht.
Een vos, gekend door booze listen,
Heer Kanteklaer, zegt hy, met een gezeemde stem,
Maek vreugd! 'T is eindelyk gedaen met al ons twisten,
Voortaen zyn wy geen vyand meer.
Staet vast. De hooge Raed heeft my gezonden
Om dit groot nieuws alom te gaen verkonden.
Kom dan, geliefde vriend, den vredekus ontvaên....
Ach kom!... Gedoog niet dat ik hier te lang verbeide
Want 'k moet, nog voor den dag, naer twintig plaetsen gaen...
De haen zat zwygend stil. De vos hield aen en zeide:
Daer wy nu broeders zyn, zoo moogt gy, heel gerust,
Met gansch uw huisgezin gaen loopen en gaen zwieren,
Gaen scharten, pikken, fladdren waer 't u lust....
Begin, van morgen af, dien grooten dag te vieren,
En, ondertusschen, kom, ontvang gerust en koen
- Hoogeedle Reinaert, niets kon my zoo zeer verblyden,
Zoo sprak de slimme haen,
Als 't nieuws van dezen vreê, en 't is, 'k wil 't u belyden,
| |
My dubbel aengenaem dat nieuws van u te ontvaên.
Ik zal... Maer zie, ginds komen er twee honden,
Waerschynlyk ook naer hier door d'opperraed gezonden.
Ze zyn terstond by ons: zy loopen even snel:
Ik kom beneên: wy zullen al te samen,
In ons gemeen geluk, elkanderen omvâmen.
- Heer Kanteklaer, zei vos, 'k heb nu geen tyd: vaerwel!
Wy zullen eens, op beetre tyden,
Ons over dezen vreê verblyden.
Kiest Reintje 't hazenpad, en vliegen!
De haen loeg hertlyk om zyn schrik,
Want 't is een dubble vreugd bedriegers te bedriegen.
|
|
Auteursrechtvrij