Verdichtsels

[p. 82]

LX.
De Leeuw en de Schildery.

Een van de grootste kunstenaren

Had, over lange en vele jaren,

Een schildery ten toon gesteld,

Waerop een leeuw lag neergeveld

Door éénen mensch alleen. Al die het stuk aenzagen

Bewonderden den onversaegden held

Die zoo een magtig dier had in den grond geslagen.

Terwyl elkeen der leeuwen magt

Bespot, vernedert en veracht,

En op der menschen vroomheid bofte

En op zyn eigenzelven stofte,

Kwam, onbemerkt, een nieuwe kyker by:

'T is schoon en wel gemaekt, zegt hy;

Maer zoo de leeuwen schilders waren

Die mensch zou toch wel anders varen.

Elkeen ziet om; elkeen wil weten wie daer sprak.
Wat zien ze?... Een leeuw, die trotsch zyn steert en maen opstak
Met opgespalkten klauw, en knarselende tanden,
En oogen die in 't hoofd vol vraek en woede brandden.

Elk staet verschrikt genageld aen den grond.

De leeuw slaet fier zyn vlammende oogen rond

En spreekt: Waer zyn nu uw beroemde krachten?

Gy wildet sterker zyn dan wy.

Ik zal... Maer neen, ge zyt te laf voor my:

Ik heb u liever te verachten,

'T is al myn wraek.

Dat men u lastere en u laek',

Dat tegen u word' smaed en schand' gesproken,

Veracht, gelyk de leeuw,

[p. 83]

 

Der menschen valsch geschreeuw,

 

En houd uwe oor geloken

 

Voor 't snood gemor van haet en nyd.

 

Toon wie gy zyt:

 

Daermede, acht u genoeg gewroken.