Antiek toerisme

XXVI.

Na de woestheid der jachten des daags, waren de nachten flonkere mysteries van groote, stralende diamanten sterren en Sirius straalde als een witte zon. De ruischende zwijging, de hoorbare stilte der immense wouden breidde zich om het kampement der karavaan, waar de vuren doofden, maar nog gloeiden genoeg om het wild gedierte verre te houden, en waar de wachten en drijvers en jagers in diepen slaap lagen gedompeld. In dat mysterie was Lucius gelukkig en in het zilveren nachtelicht schenen de laatste heugenissen aan zijne smart op te trekken als ijle nevelen, die verzwonden.

De reizigers waren genaderd het land van Ofir en morgen zouden bereikt worden de kolommen van Sesostris. Lucius, in deze laatste flonkere woudnacht, met de stralende starren door het gelooverte heen, als een diamanten koepel boven een dom van smaragd, had, terwijl allen sliepen, zijn tent verlaten.

[p. 200]

Naast zijne tenten waren die van Thrasyllus, Kaleb en Kora. En hij zag haar zitten voor de hare, die was de grootste, omdat zij een vrouw was, - van gespikkelde lynxevellen, wier warmte den overvloedigen dauw tegen hield. En zij rees op en strekte de handen ter aarde, groetende, en bleef zoo, verlegen.

- Slaap je niet, Kora? vroeg Lucius.

- Neen, meester. Als de nachten zóo flonkeren, als de sterren zulke stralen schieten, dat het waarlijk is of ze bewegen, heen en weêr, kan ik niet slapen, maar moet ik naar ze òp blijven staren, tot ze verbleeken.

- Het leven hier in het woud is voor je te wild, te eenzaam....

- Het leven in het woud is een paradijs, meester. Des daags vertelt Thrasyllus mij belangwekkende dingen van de bergen en de planten en de dieren en de wilde volkeren, en zoo gaan de uren om, tot gij van de jacht terug komt....

- En jij voor ons zingt en danst in den schijn van het vuur en de ruwe jagers bekoort en Kaleb vooral....

Zij glimlachte en zweeg....

Toen hernam zij:

- En de nachten zijn zulke vreemde mysteries van geluiden en stilte, en van stralende starren en het is of Sirius iedere nacht grooter wordt....

- En je bent nooit bang....

- Ik ben niet bang, meester....

[p. 201]

- Ook niet in de nacht....

- Het minste in de nacht, want....

- Want....?

- Dan zijt gij terug gekeerd, en waar gij zijt, voel ik mij het veiligst....

- Van die hoogte daar, Kora, ziet men de zee.... De zee is mij lief en ik mis vaak de zee in het woud. Ik ben blij, dat wij de zee weêr naderen.... Van de jacht terug komende, zag ik daar even de lijn van de zee.... Ik zoû de zee nu weêr willen zien, in de nacht, met al die flonkerende sterren er boven....

- Ja, meester....

- Ga met mij meê... zoo je niet bang bent...

- Ik ben niet bang, meester, waar gij zijt....

En haar hart klopte in hare keel, maar niet van angst.

Zij gingen langs de slapende wachten, den kring uit der vuren. Zij struikelde bijna over lianen en steenen en hij zeide:

- Geef mij de hand....

Het was de eerste keer, dat zijn hand haar beroerde. Hij had haar nog nimmer aangeraakt. Toen zij om hare kleine hand voelde de warme forschheid der zijne, beefde de hare als een gevangen duif.

- Waarom beef je zoo? vroeg hij.

- Ik weet niet, heer, stamelde zij.

Hij glimlachte, en sprak niet meer. Zij klommen de rotsige hoogte op, en hij hielp haar, zijn hand

[p. 202]

steeds om hare hand. Eens zelfs sloeg hij om haar heel tenger middel zijn arm, om haar te steunen, en hij voelde steeds, dat zij beefde, als in koorts. Zij bereikten het breede hoogland.

- Kijk, zeide hij, en wees. Dáar.... is de zee.

Zij keken. Rondom breidden zich de wouden uit, schaduw en dichtheid en somberheid en verlatenheid en geheim. Aan den eenen einder strekte zich de nachtkleurige lijn van de zee, de Arabische Golf, de Erythreïsche of Roode Zee.

- De zee.... stamelde zij. Ja, de zee.... Ik heb haar ook lief. Ik zag haar ook altijd òm mij, te Kos.... Ik mis haar ook in het woud, heer, als gij....

- Morgen zullen wij haar weêr hebben bereikt, Kora.... Kora, ik wilde, dat je deze nacht, deze laatste nacht.... voor mij danste.... hier, in de sterreschijn.

- Goed, heer, zei de slavin.

Zij danste. Zij neuriede zacht een rythme tusschen de even geopende lippen. De fijne plooien van haar gewaad zwierden uit en met hare sluiers deed zij het gebaren van vogelwieken. Over het hoogland zweefde zij omme en omme als een zwaluw, in het rond.

Hij naderde haar, en zij stond stil.

- Kora, zeide hij. Morgen zijn we te Dire, bij de kolommen van Sesostris. Aan de overzijde liggen Ebal en Usal en Saba, het land van Kaleb, waar hij terug wil als hij rijk is....

[p. 203]

- Ja, heer....

- Kora, als je Kaleb wel lief hebt, zal ik je aan hem afstaan.

Zij beefde en vouwde de handen. Zij viel op hare knieën neêr en zij snikte, een luiden snik.

- Wat is er, Kora....

- Heer, laat mij bij u blijven. Laat mij voor u dansen en zingen, laat mij u dienen, laat mij u de voeten wasschen, trap mij, sla mij, pijnig mij.... Maar laat mij niet gaan! Laat mij niet gaan!! Hoû mij! Hoû mij bij u! Ik ben uit de kweekerij van Druope, ik heb u schatten gekost, heer! Ik ben niet schoon, maar mijn stem is mooi en ik dans kunstig, heer! Maar, heer, als ge moê zijt mijn stem en mijn dans, zal ik u de voeten wasschen, en als ge boos zijt en een slaaf wilt slaan, zult ge mij slaan en mij martelen! Maar hoû mij, hoû mij, waar gij zijt!

Zij was voor hem neêr gestort en zij snikte en kuste zijn voeten.

Toen zeide hij:

- Kora, heb je Kaleb dan niet lief?

- Heer, zeide zij; ik heb, als gij het vergunt, u lief en ik heb u lief gehad van het eerste oogenblik, dat Thrasyllus mij leidde voor u! En zoo het u genoegen geeft, heer, wil ik voor u sterven.... Maar hoû mij en geef mij niet aan Kaleb!!

- En als het mij genoegen gaf, Kora.... dat je niet stierf voor mij, maar voor mij leefde? Niet alleen, om voor mij te zingen, te dansen, maar ook om je armen om mijn hals te slaan, om je borst

[p. 204]

tegen mijn borst te drukken en je lippen tegen mijn lippen....

Zij gaf een kreet als in niet gelooflijk geluk. Hij hief haar, glimlachend, heel teeder op en borg haar vast tegen zich aan, in zijn armen.

- O, juichte zij, toen zijn lippen de hare zochten; Afrodite! Afrodite! Zij heeft mij verhoord!!

Hare kleine handen waagden het uit te gaan naar zijn hoofd, dat zij vatte bij de slapen.... Om hen was de eenzaamheid der Ethiopische nacht; uit de wouden zwoelde aan de wierook der bloemen, van de zee af geurde een als met specerijen bezwaarde aroom en de starren, stralen schietend, waren boven hen, als witte zonnen met de verblindende glorie, die Sirius was....