Hooge troeven

VIII

De gasten van het bal waren van alle kanten aangekomen: vele logeerden in de koninklijke villa en hare dépendances, maar de meeste bleven op hunne vaartuigen in de haven, op hunne yachten en op den, voor dit bal expres gehuurden, steamer van een Liparischen mail. Iederen morgen brachten de rijtuigen van de koningin deze talrijke gasten naar de villa, waar zij den geheelen dag doorbrachten en zij vervulden het pastorale eiland met een vreemd brouhaha van wereldschheid, met een geflikker van elegante equipages, die de steile wegen moeilijk opreden; met een gefladder van excentrieke toiletten, die de eilanders der twee, drie dorpjes groote oogen en monden deden opzetten en ze deden wijzen naar de dames, als ze zaten in landauers of zich te paard en te voet waagden naar het binnenland op de wegen tusschen de olijvenvalleien, bespikkeld met anemonen en narcissen. Een dolle atmosfeer van feestviering dreef door de villa; in éen dag geimprovizeerd hadden de tableaux-vivants plaats; schitterende efemere tafereelen gearrangeerd door beroemde schilders, door beroemde componisten gepreludeerd en begeleid. De verlichte gondeltocht was als een droom in den nacht op de haven; de starbezaaide zuidnacht, de immense vlakte der amethystkleurige zee, waarop de versierde gondels dreven, veelkleurig verlicht, vol kleur van kostumen, vol flirt en vol zang. En de echo dier feesten, door geïnviteerde journalisten opgevangen, vond men terug in de pers van den dag, vooral in de wereldsche pers, in al de berichtjes van wereldsche kroniekschrijvers. Maar het bloemenbal zoû de kroon spannen als iets nog nergens gebeurds, iets onmogelijk schitterends en Europa vergat bijna ernstige vragen van den dag,

[p. 39]

uitkijkende naar het bal van de koningin Alexandra.

De koningin Alexandra had alles gedaan om haar bal te doen slagen en dacht steeds door aan andere dingen. Zy had in Wladimir na hunne korte en hevige scène een stille vijandschap gewekt, die iederen dag sterker werd en zich telkens uitte in een oneerbiedig woord, in een snauw, in een slaan met de deur. De gasten zagen het: de jonge koning had het land. En het praatje ging, dat de jonge koning verliefd was op Elena en absoluut Elena wilde trouwen. Nu, men dacht wel niet, dat het zoo een vaart zoû loopen, maar toch, eer de koning weêr wijs zoû geworden zijn, kon er veel gebeuren. De koning, die van feestvieren hield, was heel beminnelijk tegen alle gasten. Alleen verwaarloosde hij de gravin Costi, tot groote pret der gasten, die dit opmerkten. En zij amuzeerden zich met schermutselingen van blikken te zien tusschen de gravin Costi - eene Italiaansche, die zich onmogelijk had gemaakt bij het Quirinaal - en Elena. De beide dames spraken nooit met elkaâr, maar wierpen elkaâr hooge en woedende blikken toe, met sneerende lachjes, elkanders toiletten in een oogwenk opnemende en critizeerende. En prins Edzard en de hertogin van Luca waren opgetogen over Elena. Zij was geen schuchter meisje meer, al was zij ook in ongenade bij de koningin, al zoû zij ook dadelijk na het bloemenbal naar Thracië terugkeeren. Zy had iets zegevierends in haar gang gekregen, zij droeg het hoofd met een gemakkelijke lijn van triomf, haar glimlach was zelfbewust en, zonder zich aan te stellen, kon zij, zoo de koning haar aansprak, met éen blik aan al die feestvierders, die op henbeiden letten, doen weten: de koning neemt notitie van mij, de koning heeft mij lief en de koning... doet wat hij wil. Wat hij wil, hoor! Zonder zich te storen aan keizer Othomar en zonder zich te storen aan de prinses van Illyrië. Zij was geheel veranderd. Zy scherste met gemak, zonder te flirten, en alleen tegen den koning dadelijk veranderde zij hare schertsstem tot een accent van teederheid, die zij beiden samen, onder elkaâr, zouden begrijpen. Aan hare hand schitterde een prachtige steen, een ring van den koning, en toen de hertogin van Luca eens, naïef doende, vroeg van wien ze dien ring

[p. 40]

had, sprak ze met haar accent van triomf, maar quasi in geheim:

- Dien ring? O, dien ring heb ik van Zijne Majesteit gekregen... Maar zeg er niets van, lieve hertogin: de koningin weet het niet...

Tegenover koningin Alexandra bleef Elena eerbiedig, maar op een afstand. Zij vroeg niet om vergeving, zij vroeg der koningin niet terug te komen op haar besluit en haar bij zich te houden, te Paxos. En de koningin, die wist, dat Elena's vader - een arme generaal, minister van oorlog op dit oogenblik - geen cent bezat en blij was zijne dochter als hofdame bezorgd te weten te Paxos, meende, dat er reeds eene vaste belofte gewisseld was tusschen den koning en Elena; meende, dat als Briani, éens bij den koning als particulier secretaris, nadrukkelijk den koning dit dwaze huwelijk afried, - de koning het huwelijk sluiten zoû. Hij was immers nog een onbesuisde jongen, een onverstandig kind en hij zoû zoo weinig bang zijn voor Liparië. Hij voelde zich te veel vorst, te veel despoot geboren in zijn parvenu-koningsbloed, om bang te zijn voor Liparië. En hij zoû de prinses van Illyrië laten zitten, en...

Hare gedachten ontwikkelden zich en ontwikkelden zich. Zij had haar kind lief op hare wijze, na zichzelve. Hij kon heerschen na haren dood. Maar hij was eigenlijk te jong voor een klein lastig rijkje als Thracië. Zij zoû Liparië's gunst herwonnen hebben, als haar zoon de gunst van het keizerrijk verloor. En Liparië was alles...

Zoo, den dag vóor het bal, - terwijl alle hare gasten in agitatie waren om hunne kostumen - schreef zij een brief aan keizer Othomar. Zij kòn brieven schrijven als zij wilde. En zij schreef, dat zij zich verheugde in het bezoek van haar zoon, maar dat zij zich verontrustte over zijne groote jeugd en onbezonnenheid, en dat zij zoo ingaarne ten spoedigste zijn huwelijk bepaald zag met de prinses van Illyrië: eene verstandige, jeugdige vorstin, die hem ten goede zoû leiden... Zij las haar brief over, er was geen woord te veel in, maar er was veel tusschen de woorden door te lezen. Er was tusschen door te lezen, dat Wladimir zeer gekant was tegen het huwelijk met de prinses.

En zij vermoedde, dat, als de koning, reeds woedend als een

[p. 41]

jonge stier, in deze dagen van ostentatie met Elena, een boozen brief uit het Imperiaal van Lipara kreeg, hij zeer zeker, uit geest van dolle contradictie, alles rood zoû zien en de dwaasheid doen zoû.

Zij durfde veel, om hare menschenkennis. Zij speelde een hooge kaart uit, maar dit was haar een prikkelend genot: zij hield niet van klein spel.

En den morgen van het bal, zeer vroeg, vertrok een koerier met een brief van de koningin Alexandra aan den keizer van Liparië.