Iskander. De roman van Alexander den Groote

De roman van Alexander den Groote

XXVIII

Bagoas, door den Koning terug geroepen, was te Bazaria aangekomen. Het was Noordelijk van Maracanda, in Sogdiana, een koninklijk jachtpark, zoo als slechts de Perzen wisten in grootste weelderigheid aan te leggen, hoog ommuurd, met tal van torens voor schuil- en schietplaats der jagers en doorstroomd van de geleide wateren, die vloeiden uit vele her en der wellende bronnen. Hier was het omheinde wild van leeuwen, tijgers, panthers, sedert vier dieregeslachten ongerept gelaten, zoo dat het er van de sluipende en plots uitbrullende wilde-dieren wemelde tusschen en over de rotsen en door de van zon druipende bladeren heen der lang bladige platanen en vijgeboomen: telkens glipte, zonnerossig, zwart fulpig, goud gestreept of gevlakt, het prachtige dier te voorschijn in zonneglans en slipte weg tusschen schaduwend gesteente... Hier jaagde dezen morgen Alexandros met de Vrienden en met geheel het leger.

Op een der torens, waar het wachtende gevolg van dienende eunuchen plaats had gevonden, stond Bagoas. Hij had den Koning in maanden niet gezien toen hij plotseling tusschen de boomen, op de openere vlakte hem ontdekte. Een ontzaglijke leeuw was aangeslopen, terwijl de Koning, rustig, hem wachtte. En het trof Bagoas, als in eén flits van verwondering, dat Alexandros er

[p. 415]

stond als een Perzische vorst. In het Perzische jachtpark, overgoten in deze Oostersche zon, al woei de bries ook koud uit het Noorden, stond Alexandros in het hem verslankende schubbepantser, ommalied beenen, armen, voeten en handen, in het jachtgewaad, dat der Perzische vorsten was. Zijn gelaat, eenmaal van het incarnaat-blozende blank, dat nooit verbrandde, was magerder en taniger geel en de baard, gekruifd volgens de Perzische zede, hing in dichte, stijve krinkels hem af van de kin. Om den maliënhelm, die nauw hem het hoofd omsloot, rondde zich de smalle band van een diadeem en zijne oogen schenen donkerder en koortsig...

Hoe lang was het reeds geleden, dat de eunuch had gezworen zijn land, Koningen, geheel Perzië, te zullen wreken met de lange, durende wraak, die jaren zoû duren? Het was reeds jaren, lange jaren geleden en het scheen, dat hij van zijn wraak zich nauwlijks heugde. De lange jaren zelve hadden in hem zijn wil verslapt. Hij wilde Perzië niet wreken meer; hij haatte dezen Koning niet meer, die een Pers was, die, daar ginds, geheel als een Perzische vorst, die jaagt, afwachtte den aansluipenden, dof brommenden leeuw. Meer had hij hem lief, in bewondering en afgodische aanbidding voor wat sterk, vorstelijk en groot was en sterker, vorstelijker, grooter geworden was in overweldigd Perzië zelve. Zie, het gebaar, waarmede hij den langen, Perzischen jachtspeer richtte, was geheel het zelfde van Oxathres, Dareios' broeder, die achter hem stond. Dat der Vrienden rondom was geheel het zelfde! Het was den eunuch als een vizioen van de dingen, die waren geweest en er scheen niets veranderd, sedert eenmaal Dareios hier gejaagd had...

De leeuw brulde hoog op, talmend, de voorpooten heffend. De Koning, klaarblijkelijk, had Oxathres en den Vrienden bevolen zich achterwaarts terug te trekken. Hij wilde zelve dooden den leeuw. En toen het dier, brommebrullende van woede, den sprong deed en zich werpen wilde op den jager, trof hij hem in het onderlijf, stevig, aarzelingloos, met den enkelen, eenigen stoot, die de goede was. De leeuw, brullende, viel achterover, lag nu te sterven, de pooten omhoog, zwiepend den staart.

[p. 416]

Aan den uitgang des parks wachtte Bagoas den Koning. Toen hij verscheen, tusschen de Vrienden en de eindelooze tocht der getorste trofeeën der jacht - vierduizend gedoode wilde-dieren op baren - wierp de eunuch zich in aanbidding over den grond.

- Zijt gij daar? zeide Alexandros en strekte de gemaliede hand naar Bagoas' hoofd. Het is goed. Volg mij in den jachtburcht...

Terwijl Alexandros zijn paard besteeg en nu voort reed tusschen de Vrienden, den jachtburcht te gemoet, werd het heel rustig in hem, in zijn steeds koortsige lichaam en ziel. Hij wist de wijnen weêr te zullen drinken, gemengd als enkel Bagoas scheen te kunnen mengen op de wijze, die alleén de wellust gaf, den Koning noodig om daarna de kalme uren terug te winnen. En Bagoas, die nacht, mengde den wijn, mengde den wijn na maanden maar aan de Wraak dacht hij niet meer: alleén stuwde de Wraak verder voort, zoo als wat voort is gerold de noodlottige helling af, nooit weder op gestuwd, zelfs niet weêrhouden kan worden, om de kracht der dingen en tijden zelve...