Williswinde

[p. 39]

Ginevra

En Lancelot ontwaakte en richtte zich
Uit lisch en neêrgeknakte lelies op,
En weerde halm en stengel zacht op zij...
Het meer, doorschijnend vloeisel van saffier,
Lag roerloos in den hellen stralengloed
Der zonne en breidde zich, gelijk een zee,
Tot tooverachtig-lichten einderstreep,
- Azuren lijn, een verren droom gelijk, -
Met rhythmiesch rimplen van zijn spiegel uit...
En Lancelot zag uit en lachte, want
Twee donzen zwanen, - rijk gekroond, een ring
Rondom den lelieslanken hals; de wiek
Van vloeibre paarlen vocht, zich gracievol
Ontplooiend, dreven aan, en achter hen,
Een gulden meermin met geschubden staart
In vorm gelijkend, gleed een gondel na...
Daar rustte zij, Ginevra, in 't gewaad
Van zilverblank sindaal, met hermelijn
Omzoomd, een sluier weemlend, om heur haar
Als draden kronklend goud, - een hel vizioen
Van liefde en schoonheid... heur ivoren hand
Hing in de plooien van heur wijle omneêr
En sleepte in 't water, spelend met een bloem,
Die zij liet wieglen, greep, en weder liet...
Een enkle knaap zat aan 't omkranste roer
En zong een gondellied...