Een handvol gedichtjes voor brave kinderen

[p. 61]

29. De wees.

't Was nacht, een schoone lentenacht,

Verlicht door star en maan;

Er ruischte een zoele zuiderwind

Verkwikkend door de blâan.

Het helderblauwend luchtgewelf

Gaf vreugde aan heel natuur,

En plegtig heerschte stilte alom

Op 't middernachtlijk uur.

Dit uur gewijd aan stille rust,

Dit heiligste uur der nacht,

Werd door een schuldelooze wees

In weedom doorgebragt.

[p. 62]

 

Zij vouwt de blanke handen zaam,

 

En knielt op 't nedrig graf.

 

Dat 't lijk der dierbre vrouw besluit,

 

Die haar het leven gaf.

 

 

 

Lang zat zij dáár in stil gebed

 

Voor 't beeld des Zoons van God,

 

En smeekte Hem om troost en hulp,

 

Om lening in haar lot.

 

 

 

Met kracht verhief zij nu de stem,

 

En riep haar moeder aan:

 

‘Met u is al mijn zielsgeluk

 

Mijn zaligheid vergaan.

 

 

 

Ellendig dool ik hier op aard,

 

Terwijl ge in eeuwgen gloor

 

Leeft met uw zaalgen echtgenoot

 

Bij 't juichend Englenkoor.

 

 

 

Geen zuster is mijn rampgenoot,

 

Geen broeder deelt mijn smart;

 

Geen hoop, geen troost, geen toekomst niets

 

Verligt mijn lijdend hart.

 

 

[p. 63]

 

O moeder, die zoo teederlijk

 

Uw Clara hebt bemind,

 

Bid God dat Hij 't gebed verhoor'

 

Van uw rampzalig kind.

 

 

 

Bid God, dat Hij mij heden roep'

 

Waar Hij u gisteren riep;

 

Dat Hij mij de eeuwige ruste schenk'

 

Waarvoor Hij de onschuld schiep!’

 

 

 

Haar stem kreeg in dit oogenblik

 

Een zachten englentoon,

 

Een lieflijk windje voerd' haar klagt

 

Tot voor der almagt troon.

 

 

 

Verrukkend zong het vooglenkoor,

 

De maan verloor haar glans;

 

In schitterende ochtenpracht verscheen

 

De zon aan 's Hemels trans.

 

 

 

Het klokje riep, met hellen klank,

 

Ten heilgen tempelbouw,

 

't Eenvoudig volk van 't vreedzaam dorp,

 

Aan deugd en Godsdienst trouw.

 

 

[p. 64]

 

En roerloos lag daar nog de maagd

 

Geknield op 't bloeijend gras;

 

Maar frisscher was haar aangezigt

 

Dan 't liefste bloemgewas;

 

 

 

En de Engel die haar had bewaakt

 

Daalde af uit hooger sfeer:

 

‘O teurt niet, sprak de Godsgezant,

 

'k Bragt heur haar oorsprong weer.

 

 

 

Te zuiver was haar ziel voor de aard'.

 

't Heil hier vergeefs betracht,

 

Geniet zij met haar oudren nu

 

Bij de eeuwge Oppermagt.’