Weerlichten

[p. 97]

Het Paradijs.

Zooveel schoons heb ik genoten
zooveel liefs heb ik bemind.
Stilte heeft mij overgoten,
als een niets begeerend kind.

Ik leef in herinneringen:
Geurige lente, balsemzacht,
waarin trage wijzen zingen,
oud-bekend en lang-verwacht,

leidt mij langs de groene paden
schemerteer en glanzend vroom,
die mijn voeten eens betraden
in een zilverstille droom.

En de oude boomen streelen
met hun wuivend handgebaar
en de eerste vogels kwelen
stil en innig, zacht en klaar.

[p. 98]

 

....‘Maar opeens ach! word ik wakker

 

en het paradijs vervaagt.

 

Ik moet werken op den akker

 

als het drukke leven vraagt;

 

 

 

ik ben in het licht getreden

 

uit de zoete schemerschijn

 

in het volle menschenleven,

 

waar de strijd en moeiten zijn.

 

 

 

Toch leeft op de stille gronden

 

van mijn ziel, gerust en vroom,

 

ongerept en ongeschonden,

 

van mijn jeugd de lentedroom.