Gedichten
(1850)–Johan Michael Dautzenberg–
Auteursrechtvrij
[pagina 17]
| |
Terwyl die snoepers ommevliegen,
Ontwaken in hun gulden wiegen
Nog kinders teêr
By 't sterrenheir.
De westewind blaast schok op schokjen,
Dat wyd en zyd elk bloemenklokjen
In evenmaat
Zyn lente-uur slaat.
Terwyl de hemel helder flikkert,
Kapel en kever zwermend blikkert,
Streelt mei en min
Den jongen zin.
Op 't eenzaam pad der weelge linden
Hervinden avonds twee beminden
Het ambrozyn
Voor 's levens pyn.
Zy schaaklen daar de liefdeketen
Op bloem en zodenbank gezeten;
Daar droomen zy
Zich 't leven bly'.
Daar zweren zy den eed elkander,
Dat hunner beiden geen verander,
Maar steeds getrouw
Op d'andren bouw'.
| |
[pagina 18]
| |
Der liefde is dan heur uur geklonken,
En 't sterrenheir mag schittrend lonken
Op 't schoon verbond
Van d'avondstond.
|
|