Gedichten

[p. 41]

Romancen en balladen.

De Visscher.

Dicht by den vloed

Wandelt een visscher den dood te gemoet,

De oogen gevest op de klare

Spieglende bare.

‘'k Daal naar u af,

Opent me goedig uw golvende graf,

Dat ik er myne beminde

Spoedig hervinde!’

Zucht hy en wil

Stervend ontvluchten aen 't lot en zyn gril,

Toen hy verneemt op de boorden

Volgende woorden:

‘Weelde by min

Bloeit hier beneden den jeugdigen zin,

Plotselik, wilt ge u verwarmen,

Schiet in myn armen!’

[p. 42]

 

Boven den stroom

 

Wiegt zich een deerne zoo lief als een droom,

 

Trachtend den visscher met blikken

 

Listig te omstrikken.

 

 

 

Hy evenwel

 

Schrikt voorden beelde gelyk voor de hel,

 

Zou hy, vergetel der doode,

 

Minnen die snoode?

 

 

 

‘Nimmer en nooit,

 

Schoon gy in blinkende peerlen u tooit,

 

Zal 'k om uw lokken en streven

 

't Meisjen begeven,

 

 

 

Dat my ook zacht

 

Roept tot den grave, waar 't lievend me wacht,

 

'k Heb haar in zaliger stonden

 

Trouw ja bevonden.’

 

 

 

Torschend zyn nood,

 

Keert hy ten zynent en wacht, dat de dood,

 

Hoorend de bede zyns harten,

 

Einde zyn smarten.