Gedichten
(1850)–Johan Michael Dautzenberg–
Auteursrechtvrij
[pagina 50]
| |
Haar vrome hoop loeg gisteren nog teêr
Op 't lieve kind, op 't welkend bloempjen neêr.
En heden ligt het zonder kleur en leven,
En 't moederhart kan 't lykjen niet begeven.
Zy snydt en naait een sneeuwwit uitvaartshemd,
Schoon heur de smart het bloed in de aadren stremt.
Zy kust al snikkende de doodsche trekken,
Als of zy 't kind wilde uit den doodslaap wekken.
En ach! zy legt met de eigen moederhand
In 't kisteken heur eenig liefdepand.
Zy wilde zelve 't blonde hoofd omkransen;
Twee kaarsen liet zy by het kistjen glansen;
En toen zy had die vrome taak verricht,
Verliet zy eerst het teêrgeliefde wicht.
| |
IIAls 't witte roosj' ontrukt aan zynen stengel,
Lag daar in 't eng verblyf die slapende engel.
De vrede Gods week niet van zyn gelaat:
Hy kende toch de wereld noch haar kwaad.
| |
[pagina 51]
| |
Een glimlach bleef nog zachtjens zich vertoonen,
En zweefde lief en vreemd om mond en konen.
En plotseling krimpt weêr zyn handjen saêm,
En 't mondjen loost een zwakken levensaêm.
Het zachtste rood kleurt zyn bestorven lippen;
Zyn oogjens ook mag weêr een blik ontglippen.
't Is werklik uit den doodslaap opgewekt,
Nu 't langzaam arm en beentjens roert en rept.
Het richt zich op, en blikt naar alle zyden,
Verwonderd, dat geen stappen tot hem glyden.
En: ‘Moeder!’ roept het, roept en zucht en weent,
Wyl niemand hem terstond het oor verleent.
't Gaat moêgeweend met zynen doodkrans spelen,
En laat zyn oog weêr door het kaarslicht streelen.
| |
IIIDe moeder ylt, nog droever, 's morgens vroeg
Ter kamer, waar het bitterst leed haar sloeg.
Zy wilde daar nog eenen stond verbeiden,
En 't lykjen dan naar 't kerkhof begeleiden.
| |
[pagina 52]
| |
Toen zy 't vertrek zwaarmoedig binnentrad,
Vond zy haar kind, dat recht in 't kistjen zat;
Dat uit den krans, die 't hemelsbruidjen smukte,
Al spelende de laatste blaadjens rukte,
En dat, zoodra 't de lieve moeder ziet,
Haar lachende de beide handjens biedt.
|
|