Gedichten

Het Noodlot.

(Saphische versmaet.)

Voller arglist loert als een tyger 't noodlot
Om my 't jongst pleegtelgjen der hoop te wurgen;
'k Huiver, angstzweet druipt me van 't rimplig voorhoofd,

Zie ik het monster.

[p. 102]

 

Wen des aardryks troonen te zamen kraken,

 

Wen het grauw van 't grauw aan der staten roêr zit,

 

Dan verschynt pylsnel het gedrocht, en vreeslik

 

Wet het den moordtand.

 

 

 

't Gene pas ontsnapte den klauw des wraakdiers,

 

Valt een oorlogsprooi der metalen keelslond';

 

Honger, pest, opstand en verrading volgen

 

't Spoor des vernielers.

 

 

 

Sluit dyn kind maer vast aan de borst, ô moeder;

 

't Is de vreugd dyns levens, dy zelve ontsproten;

 

Waar op aard dyn lieveling ademt, waans du

 

Eeuwig de meizon.

 

 

 

Doch onzichtbaar sluipt het gedrocht tot onder

 

't Rozenblad, dat teeder des wichtjens koon dekt,

 

En terwyl du 't bloed aan het harte druks, zweeft

 

't Zieltjen ten hoogen. -

 

 

 

Eene maagd omzwaaid van den geur der liefde,

 

Als een dauwdrop rein, en bescheiden tevens

 

Als het blank meiklokjen, dat zonder klingklang

 

Beeft in heur hoofdhaar,

 

 

 

Opent arm en hart aan den vreugdedronk'nen

 

Bruidegom, die, stom van verrukking, Edens

 

Zaligheên opvangt van de roozenlippen

 

Zyner beminde.

 

 

[p. 103]

 

Maar den dag zelv', waar het bekoorlik bruidpaar

 

Henentrekt vol hoop tot des Heeren outer,

 

Valt de bruid een offer der pest, des Noodlots,

 

Ach, des gevloekten!