Gedichten

Des Keizers menschlievendheid.

Geen licht is zonder schaduw, geen zonne zonder vlek,
En allen glans bemorsen is 't werk van padde en slek.
Wie vitten wil, die vitte, nu tegen d'algierschen Moor
De Keizer vele mannen en zyne vloot verloor.

De toeval of Fortuna, gelyk ze de heiden noemt,
Die maakten in de wereld soms wel een kraai beroemd,
Doch welke ook hunne macht zy, ze kennen paal en grens,
En vormen gewis maar zelden een vorstenkind tot mensch.

De kleine krygerschare nog overig van het heir,
Lei voor den trouwen Keizer heur warme hulde neêr:
'k Verlaat u niet, o braven, ik blyf uw rampgenoot,
En deel met u, o vrienden, den laatsten kruimel brood.’

[p. 155]

 

Eens wou de tafelmeester zich zelven te boven gaan,

 

En liet den disch des Keizers met kostlike spyzen belaên;

 

Hy had gewis gerekend, als hovelingen doen:

 

De Vorst zal my den yver eens rykelik vergoên.

 

 

 

‘Ellendeling!’ zei Karel tot zynen tafelvoogd,

 

Hebt gy den nood der makkren te lenigen gepoogd?

 

Terwyl zy honger lyden en teerend zyn en krank.

 

Zou ik, de bron huns lydens, maer brassen in spys en drank?’

 

 

 

Dan werden alle schotels van tafel weggetorscht,

 

En uitgedeeld den zieken door hunnen vriend en Vorst;

 

Hy bleef by zyne krygers als trouwe rampgenoot,

 

En deelde met die braven den laatsten kruimel brood.