Gedichten
(1850)–Johan Michael Dautzenberg–
Auteursrechtvrij
[pagina 162]
| |
Hy harkt en spit in den hove, hy kweekt er bloem en plant.
Terwyl hy op dien arbeid al zyne krachten spant,
Geneest allengs zyn lichaam, verheft zich weêr zyn ziel,
Die door der wereld scheemring in dwaling soms verviel.
Ook snydt hy kunstige beelden in zyne kloostercel,
En bouwt er menig uurwerk met slinger en klokkenspel,
En elken avond windt hy zyn kunstgewrochten op,
En elken middag vindt hy dit achter - en dat - in galop.
Nu spannend, dan verslappend of die of gene veêr,
Legt hy aan 't een of ander der wielen een nieuwe weer.
Doch schoon hy zyne werken ten keurigste nauw bespiedt,
Verzucht hy menigmalen: ‘Myn doel bereik ik niet.
Het werk van myne handen behoudt in 't gaan zyn gril,
En dwingen wilde ik als Keizer het menschdom tot myn wil!
Den geest door Gode geschapen, elk zelfsbestaanden geest,
Verzon ik eens vermetel te slaan op ééne leest.
Nu pynigt my de gedachte by elke daavrende uur:
“Ik week van 't spoor der rede, der liefde, der natuur!”’
Dat was zyn laatste gedachte in 't spaansche kloostergebouw,
God schenke volle vergeving aan 't keizerlik berouw!
|
|