Gedichten

Land en Stad.

Op het land is de vreugd, in de stad is ze niet;
Wy bespieden het vischjen in vyver en vliet,
Wy beloeren den vink in der wouden gebied,
Of vervolgen den haas in der velden verschiet;

Is het landelik leven

Niet het rykste aan genot?

O, wie wou het begeven

Om een schim, om een droom, om een blinkender lo

[p. 177]

 

In de stad is het mooi, maar zoo styf en zoo koud,

 

Uit papier en uit planken bestaat er het woud,

 

Daar is alles beschilderd, wat of ge beschouwt,

 

Daar is alles verguld, en maar weinig van goud;

 

Die beschilderde wereld

 

En beteekent niet veel;

 

Is een weide, bepereld

 

Van den hemelschen dauw, niet een schooner tooneel?

 

 

 

Op het land is men vroeg in den morgen aan 't werk,

 

En men wordt er al zwoegende moedig en sterk,

 

De Gezondheid, die zweeft er op rozige vlerk,

 

En de Vrolikheid kent er geen palen of perk,

 

O, wat lustig gewemel

 

Op een bloeijende weî!

 

O, wat landlike hemel!

 

Wy verwisselen hem met geen steedsche galei.

 

 

 

In de stad zyn de menschen als slangen zoo glad,

 

Naar het kleed en den schyn is de deugd er geschat,

 

Der begeestering vleugel, die fladdert er mat

 

Door den nevel, die alles bedrieglik omvat.

 

Des bezingen en roemen

 

Wy een landlik gehucht,

 

Waar ontallige bloemen

 

Met de keurigste geuren doorambren de lucht