|
| |
| |
| |
Myne zoetste herdenkingen.
Wat een zuiver hart vervult,
Moet gesierd zyn noch verguld,
Maar bevalt ons en bekoort,
Schoon 't eenvoudig glimt en gloort.
Wat eens 't harte heeft doorwoeld,
Schoon door 't gryze hair gekoeld,
Dat verryst, wanneer ik zing,
Jong voor myn herinnering.
En begoocheld door het beeld
Uit myn eigen hart geteeld,
Dwaal ik nog in 't dal der jeugd,
Waar my ieder stap verheugt.
En sluipt het bloed door 's lichaams aêren
Ook traag - en trager nu dan ooit,
Toch wordt het ys der winterjaren
Door liefdes adem vaak ontdooid,
Weêr vlieg op vlinderjachten,
En zich myn dorp in scheemring tooit.
Myn dorp met kerk en klokkentoren
Draagt in 't verschiet zyn' zondagdos,
En 't huisjen, waar ik werd geboren,
Verheft er nog zyn dak van mos;
| |
| |
In een smaragd, die flikkert,
Zoo pronkt myn dorp op weide en bosch.
En is myn geest er heêngetogen,
Waar 't hart aan rozenkluisters ligt,
Waar 'k opwies onder moeders oogen
By deugdverwekkend onderricht,
Dan zit ik stil te turen,
En slyt myn zaligste uren,
De tooverplaats voor 't bly gezicht.
Niets rooft aan 't dorp zyn lentekleuren,
Niets roert hel zilver van zyn' vliet,
Niets kan me uit 't hart de liefde scheuren,
Die immer diepre wortels schiet;
Ook zing ik in den morgen,
En zing na 's dages zorgen
Den dorpe steeds myn warmste lied.
Daar immers zoog ik met de melk der moeder,
De reine liefde tot den Albehoeder,
En wat ik smaakte aan aardsche zaligheden,
Dat dank ik aan die drist,
Die 't hart voor al wat ademt hier beneden
| |
| |
De booze mist het heilgevoel des wyzen
Hy beeft, wanneer en maan en sterren ryzen
Hy kan de zaligheden nimmer gissen
Der liefde rein en kuisch;
Maar doolt in dezer aarde duisternissen
De tyd zal my nimmer de beeldtenis rooven
Der moeder door my eens zoo teeder bemind,
Reeds lang is ze een engel by de englen daar boven,
Toch daalt zy nog telkens als de avond begint,
En spreekt my by 't sterrengewemel
Van de eeuwige vreugd en den hemel,
En hoe nog, schoon alles vergaat,
De liefde by d'Eeuwge bestaat.
Ze ontrukt my al kozend aan 't duister der aarde,
En heft me in heur armen ten scheppenden licht;
En wat geen vernuft my nog helder verklaarde,
Ontvouwt zich dien stond aan 't verhelderd gezicht,
'k Ontwaar van de oneindige keten -
Nog nooit door een schepsel gemeten -
Een schakel in 't needrige dal,
En juich in het wonder heelal.
| |
| |
De keten der liefde is door Gode geschapen.
Gelukkig is hy, die dees keten niet breekt!
Hy oogst hier beneên, tot zyn zalig ontslapen,
De gaven des hemels, den hemel ontsmeekt;
De kwalen, die boosheid hem teelde,
Vergeet hy by zuivere weelde;
En trouw aan der liefde gebod,
Genaakt hy zyn' oorsprong in God.
Daal ik uit de hooge kringen
Zachtjens weêr op aarde neêr,
Dan omhupplen en omspringen
My twee engeltjens en zingen
God ter eer een liedjen teêr.
Zalig hef ik naar den hoogen
Tot de liefdebron myne oogen.
En verkwikt door 't milde licht,
Zing ik na myn zwak vermogen:
‘Alles zwicht' voor liefde en plicht!’
'k Trek hand in hand met myn getrouwe gade
Door 's levens bloemenweî,
Wy kouten liefst - en 't komt ons steeds te stade -
| |
| |
Wy hopen stil, dat onze teedre telgen,
Der liefde en deugd volop eens mogen zwelgen,
De dag, die sterft, ontfangt de schoonre stralen
Der zon, die 't licht hem gaf;
Zoo blinke op ons de liefde, wen wy dalen
Naar 't stofverslindend graf,
|
|
Auteursrechtvrij