Gedichten

2^de boek. 10^de ode.
Aan Licinius.

Beetre vaart, Licinius, zult ge hebben,
Wen ge u min vooruit op de hooge zee waagt,
Wen ge, uit vrees voor stormen, niet immer angstvol

Beeft by het rotsstrand.

Wie te gaan steeds mint in het gulden midden,
Die verschuilt zich veilig en ver van 't brooze
Dak der rookhut, ver - en genoeglik ook - van

Trotsche paleizen.

[p. 194]

 

Meer geschokt door storm is de hooge pynboom;

 

Zwaarder stort omlaag een verheven toren;

 

En het onweêr treft het gezwindst de hoogste

 

Toppen der bergen.

 

 

 

's Wyzen borst vat hoop in den tegenspoede

 

En in voorspoed vreest ze geluksverandring;

 

Weder brengt ons Jupiter winterstormen,

 

Welke hy zelf ook

 

 

 

Weêr verdryft. Wat heden ons plaagt, dat immers

 

Heeft geen duur. Soms wekt met de lier Apollo

 

Zyner muzen stem: niet gespannen houdt hy

 

Immer den handboog.

 

 

 

Toont u moedvol in het bekrompendst noodlot,

 

Toont als man u sterk; doch by al te goeden

 

Winde, leert inhalen met wysheid uwe

 

Zwellende zeilen.