Gedichten

Vriendelik nawoord aan voorbarige Vitters.

Die my zeidt, wat ik misdeed,
Is ook myn vriend, al is 't my leed.
Paier Poirters.

I

'k Hadde ongelyk, hiete ik u vitterkraaijen,
Ge waart me steeds zoo vriendelik als mild;
Ge zyt gewis geen gildepapegaaijen,
Al hebt ge saêm myn kunst omhoog gegild.

[p. 196]

 

Uit dankbaarheid wil ik myn lof u zwaaijen,

 

Wen iedereen, zich ergrend, u bedilt;

 

Ik wil ter dege als troetelkind u paaijen,

 

En naast u staan met gulden lier en schild.

 

 

 

Beschermd door u waarvoor zou ik nu yzen?

 

Ge plaatstet my te midden uwer wyzen,

 

En noemdet my uw kunst- en dichtgenoot.

 

 

 

Ge ontnaamt my zelfs de vreeze voor den dood;

 

Ge dedet my, in wensch, ten hemel ryzen,

 

Om my van hier te zien in Abrams schoot!

II

Al wat ik schreef en vroeger heb geschreven,
Is honigzoet en vloeit voortreffelik;
Ge hebt me nooit om eenig lied bekeven,
Des voelde ik my gedurig in myn schik.

Nogthans, ik hadde u moeten wederstreven;
De zedigheid valle in geen vleijersstrik!
Waarom toch hebt ge my zoo hoog verheven,
En anderen verneêrd met bitsen pik?

Een punt - wellicht wat oud, wat uitversleten -
Was in uw lof ten allen tyd vergeten.
Dat puntjen is 't eenvoudige daarom.

Ik spreek als vlaming zonder zyden mom;
Hebt gy u streng van uwe taak gekweten,
Dan zyt ge my nog eens zoo wellekom.