Occasio arrepta. Neglecta

[p. 268]

Epilogus.

QVae cùm ita sint, Occasionisqve benè acceptae tanta efficacia, & è contrà tam tristis neglectae sit exitus; vtinam quicumque hunc nostrum de Occasione tractatum inspexerit, & ego in primis, qui sincero animi candore illum posteritati consecraui, occasione Occasionis sic adornatae, certiorem firmioremque semper salutis consequendae normam sectemur. Detque sua infinita benignitate⁺ Omnipotens, vt etiamsi quis, quam dextrâ damus, sinistrâ Occasionem acceperit, per Occasionem vel sic arreptam, exemplo Mutij Abbatis, etiam aliud agens euadat melior. Is siquidem, cùm gentilis adhuc esset & latro, atque ad virginum quarumdam coenobium spoliandum in tectum ascendisset; in ipso tecto consopitus, regem quemdam vidit, à quo monebatur, vt tandem à sceleribus desisteret: quo ille permotus, baptismum illicò, deinde etiam monasticam vitam suscepit: in qua tantam adeptus est sanctitatem, vt praeter alia miracula, solem quoque, tamquam alter Iosue, stare iusserit. Ita, quacumque tandem Occasionem salutis amplexus quisquam fuerit, eum certò sanctorum sedibus insertura est; vt quisquis eam neglexerit, aeternas indubiè est poenas daturus; quemadmodum Schema hoc nouissimum ob oculos ponit.

Quia verò dicta vocesque damnatorum in versibus Schemati subscriptis haec & eiusmodi satis expendunt, si modò & ipsi benè expendantur; hîc finem faciam, vno ex omnibus adiecto versu:

Heu! quanti constas Occasio perdita! quanti!⁺

+ Mutij Abbatis inopina conuersio.

+ C