Verzameld werk. Deel 2. Gedichten

[p. 39]

Thijs Maris

Het schoon kasteel met gouden nokken
in koesterende najaarsmist,
het houdt geen stand, Thijs, het verbrokkelt,
wanneer de zon zich weer verkwist.

Want als de mist is opgetrokken,
zo dromerig, zo vederlicht,
zijn alle dromen, die verlokken,
weer voor het heilloos blauw gezwicht.

Gij, die gedoemd zijt te verblijven,
ver van de vreugden vol venijn,
kent slechts de schimmen, niet de lijven,
in stilten blank, in mist ragfijn,

alwaar de ziel in 't eind onttrokken
wordt aan het dagelijks gericht,
dat tegen Ziel en God blijft wrokken
en ons aan traan en zweet verplicht.

Weet, als mijn hand ophoudt te schrijven
van wanhoop's droom, van wanhoop's pijn,
't is dat 'k mijn hart opeens verstijven
voel in Uw huiver-stil domein.

Ver van de marktschreeuw en het kijven,
de opschik en de valse schijn,
verkoost gij dromend heen te drijven
naar waar slechts blinden ziende zijn.