Verzameld werk. Deel 2. Gedichten

[p. 112]

Kleine ballade op 10 mei

De wereld gaat voorbij
de mens blijft zij aan zij
die haat en liefde deelt
die kweelt of zich verveelt
het onverzadigd hart
rijmt altijd nog op smart
zo eenzaam als de doem
van dichters als Jacques Bloem.

Zo zacht en onverstoord
door Satan die bekoort
zo zacht maar onverlet
door schijnvroom vals gebed
zo zacht maar onbesmeurd
door vrouw die geurt of zeurt
zo eenzaam als de doem
van dichters als Jacques Bloem.

Zo stil en ongewild
uit stadsgewoel getild
zo stil en onverwacht
als blauw licht in de nacht
zo stil dat men haast schreit
maar nochtans zich verblijdt
zo eenzaam als de doem
van dichters als Jacques Bloem.

Vandaag is het tien mei
wij eisen hoogste roem
en pleiten zij aan zij
o muzen voor Jacques Bloem.

[p. 113]

 

Het ‘Sein zum Tode’ hangt m' allang de keel uit.

 

Als dood mens streef ik immer naar de poort,

 

waarvan zo vaak op aarde wordt gehoord

 

als op de kansel met zijn zorgloos kweelg'luid

 

 

 

de priester, furibond ten deel, ten deel guit,

 

des Zondags aanspoort tot de gruwelmoord

 

op Christus, na een fraaie weergeboort

 

God als weleer, voorwaar, thans met een Beelsnuit.

 

 

 

Het is zo ongezellig niet in Hades,

 

hoewel men daar natuurlijk zonder gade' is.

 

Men kent er weemoed, kent er foltering.

 

 

 

Maar gaat men ernstig bij zichzelf te rade,

 

men pleegt verraad ook aan de grauwe maden.

 

Ziel blijft zich trouw, ziel zoekt slechts duizeling.