Verzameld werk. Deel 2. Gedichten

[p. 124]

Het hert op de Gobelin

Gij zijt geen hert gelijk, anders zoudt gij wel weten
de zoetheid van zich op de weiden te vergeten
en nogwel in de herfst, seizoen van de douceuren,
niet minder in temperatuur als in de kleuren.
Kruidige geuren worden heerlijk ingeademd
als of geheel het universum wordt omvademd.
Zo loopt het dier op dunne poten maar te grazen
in 't landschap met contouren, die steeds meer verwazen
rondom het ranke lijf met rijk gewei vertakt
als winterhout dat vurig naar ontbotting snakt.
Het kauwen wordt slechts onderbroken voor de sexe
waarvan het lichaam huivert als 't zich laat beheksen.
Waar komt die lucht vandaan? Die lucht van bronstige

honden,

steeds weer belust op rood-warm bloed uit verse wonden.
Het dier begint zijn draf, eerst als een vorm van spelen,
een tijdverdrijf om zich vooral niet te vervelen.
Het wordt galop. Het is geraden op te passen
voor dit gejank met tussendoor een zwaarder bassen.
Het wordt een wilde vlucht. Hij poogt nog te ontglippen
met sprongen over diepe waters, hoge klippen.
Ergens moet zijn een plek beveiligd voor gevaren,
diep-warme plek, waar het geen vijand moog' ontwaren.
Gij zijt geen hert gelijk, dat jagers bij het dalen
der zonschijf ergens op een rotspiek achterhalen.
Of zijt gij wél het hert, dat door het snijdend lood
nog met een laatste sprong omkantelt naar zijn dood?