Algemeen letterkundig lexicon

alinea

Etym: Middeleeuws Lat. a linea = naar de (kant)lijn (aanwijzing voor nieuwe regel bij dictaat).

Gedeelte van een geschreven of gedrukte tekst, bestaande uit een beperkt aantal (vol)zinnen (periodus-1) die inhoudelijk nauw met elkaar samenhangen of anderszins een geheel vormen. Een nieuwe alinea is herkenbaar aan het gegeven dat er op een nieuwe regel begonnen wordt terwijl de vorige regel nog niet vol is. Om misverstanden te voorkomen laat men gewoonlijk een alinea inspringen. Een aantal alinea's tezamen vormt een paragraaf of een hoofdstuk.

Lit: G. Verhoeven, 'Alineagrenzen' in D. Janssen & G. Verhoeven (red.), Taalbeheersing in Nederland. Een bundel artikelen voor W. Drop (1989), p. 179-188 • G. Verhoeven, 'Struktuur en functie van alinea's' in M.M.H. Bax & W. Vuijk (red.), Thema's in de taalbeheersing (1991), p. 168-177 • J. Renkema, Schrijfwijzer (2005⁴). 

algemene literatuurwetenschap

alleenspraak zie monoloog