blauwboekskens

Etym: Fr. livres bleus: boekjes met kenmerkende blauwe omslag.

De 17^de- en 18^de-eeuwse nazaten van laatmiddeleeuwse volksboeken en prozaromans. De naam gaat terug op de Franse ‘livres bleus’ (zo genoemd naar hun blauwe omslag) die sedert 1596 werden uitgegeven door Nicolas I Oudot. De boekjes werden niet via de boekwinkel, maar door leurders (colportage) en marskramers (Eng. chap books < chapman = marskramer) aan de man gebracht. De inhoud is van velerlei aard (o.m. ook almanakken, tover- en bezweringsboekjes, liederboekjes, enz.) en wordt gerekend tot de triviaalliteratuur. In de 17^de eeuw wordt de term blauwboekje ook gebruikt in de zin van pamflet.

Lit: G.D.J. Schotel, Vaderlandse volksboeken (1874) • E. van Heurck & G.J. Boekenoogen, L'imagerie populaire des Pays-Bas (1930) • E. van Heurck, De Vlaamsche volksboeken (1943) • L. Debaene, De Nederlandse volksboeken (1951; 1977²) • E.K. Grootes, ‘De bestudering van populaire literatuur uit de zeventiende eeuw’ in Spektator 12 (1982-1983) 1, p. 3-24 • P.R.D. Stokvis, ‘Blauwboekjes over de verborgenheden van Den Haag’ in Maatstaf 32 (1984) 9, p. 16-26 • L. Andries & G. Bollème (red.), Les contes bleus (1983) • B. Gotzkowsky, Volksbücher (bibliografie), 2 dln. (1991-1994).