Algemeen letterkundig lexicon

heraut

Etym: Middelnederlands (h)yraut, heralt = wapenkoning < heyr = leger en waltan = heersen.

In de 12^de en 13^de eeuw betrekkelijk onbetekenende dienstman op het slag- en toernooiveld, maar in de loop van de 14^de en 15^de eeuw uitgegroeid tot ceremoniemeester en hoeder van ridderlijke eer en taakbesef. De bekendste Middelnederlandse heraut is de heraut Gelre, auteur van o.a. het Wapenboek Gelre.

Heraut Claus Heynenzoon met wapenmantel. [bron: D. Hogenelst & F. van Oostrom, Handgeschreven wereld (1995), p. 111].

Lit: F.P. van Oostrom, Het woord van eer. Literatuur aan het Hollandse hof omstreeks 1400 (1989), p. 136-179 • W. van Anrooij, Spiegel van ridderschap. Heraut Gelre en zijn ereredes (1990) • F. van Oostrom, Wereld in woorden. Geschiedenis van de Nederlandse literatuur 1300-1400 (2013), p. 460-465.

hepthemimeres

herdersdicht zie pastorale-1